Limansiz Şiiri - Sema Yontar

Günesin ayazinda, yapragin citirtisinda
duydum seslerini
gelecekleri yoktu, gidecekleri de...
yastik altinda bekleşen
ölü böcek gibiydi leşleri
kimsesiz, yilgin, yorgun
nice gecenin şahidiydiler bilmeden.

tanimlayamiyorum hiçbir nesneyi
saatleri yaristiriyorum
durmadan saatleri...
akrep bir adim önde derken
yelkovanin ayak sesleri geliyor öteden
gittikçe yaklasan sona doğru.

yatak daginik, perdeler örtük
anilar, fotoğraflar devrilmis.
karanligin ölü hücrelerini seciyorum
uzun koridorun sonundan,
ne bir mektup geldi
ne de haber gidenlerden.

simdi neredeyiz
nereden girdik bu yola
çabucak çikiversem önümdeki merdivenleri
bir kez daha tökezler mi yüregim
bir sonraki baharda?

açik denizlerde gemi gibidir yüregim
bilirim, tanirim bu limansızligi
iri dalgalarin hirçinligini
mavi sularin asiligini
bunun icindir
sana ve herkese
suskunlugum...

simdi,
isimsiz bir romanin
dizilmemis harfleriyle tamamliyorum ismini
kimseler göremez, bilemez
sakladim yüreğimde resmini.

Nisan 2011/Sema