Köprü Şiiri - Önder Karaçay

Dostluk ipekten bir gömlekti,
Üzerinden kayan yürek üşütür,
Sabır ve zaman insan ruhunda savaştı.

Mutlu olmak için
Suyun karşısına geçmek gerekiyorsa,
Nehrin durmasını bekleyemeyiz
Beklese bile nehir durur mu

İri gövdeli ağaçlar üzerine
İkindi serinliğinin gölgesini düşürüyordu,
Evleri yıkık bahçelerin,
Eylül yorgunluğu boynunu büküyordu

Asmaların loş ışığında
Bakır renkli salkımlar gizleniyor,
Esnaf el işleri sanatıyla
İkindinin davetini seslendiriyordu.

Sonbahar ikindilerinin değişmeyen töreni,
Bir ibadet saygısı gibi sürüyordu.

Gözleri her şarkıda nemlenir,
Gönlünde ateşli bir maceranın
Çığlığı olduğu söylenirdi.

Bir suzidil gibi nağmenin anılarında,
Gönlünün kırık dökük maceralarını saklıyordu.

Gözler ıslaktı, nemli nemli baktı,
Gemiler yerine limanı yaktı

Cesur vuslatın yadigârını almıştı
Bu deniz, bu gemiler, bu liman,
Bakışları şafaktan derlenen
Bir gül gibi fermandı.

Koca bir çınar göğsünde
Başlayan bir sancıyla devrilmiş,
Gitmişti koca can,
Hazzı artık her cefadandı

Kendi demir attığı ebedi ikametgâhı
Gemileri ve limanı aradı

Belkide hep üzerinden geçtiğin köprü
Geleceğe seni taşımayan köprü olduğunu
Fark etmediğin için,
Yıkmak gereken köprüyü
Fark etmemiş olduğun
Bir düşünce yeşerdi

Bahar geldi, ağaçlar çiçeğe durdu
İnsan yüreğinde,
Doğru fikre tohum verdi

Önder Karaçay