Limanım yok benim Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

Geceleri yıldızlar,
senin adını fısıldar bana,
Rüyalarımızda buluşur,
aşkla yanar kalbimiz.
Sonsuzluğa uzanan
bir serüven,
seninle başlar her an,
Gel, hayal ettiğimiz
dünyada
birlikte yaşayalım.

Uçsuz bucaksız
ovalarda dolaştım,
Dağları aştım,
derelerden geçtim.
Yorgun düştüm,
gönül kervanında.
Konma bülbül konma,
özümden sök beni.
Kör kuyularda susuzum,
halim yok benim.

İçimde fırtınalar
esiyor durmadan,
Bir ömre sığdıramadım
sevdayı anadan.
Yıldızlar tanıklık etti
geceler boyunca,
Konma bülbül konma,
sol yanım yandı benim.
Tutunacak dalım yok,
kolum yok benim.

Yolun sonunda
bir umut ışığı gördüm,
Sensiz geçen zamanı
geride bıraktım.
Düşlerimde buldum seni,
sevdamla doldum.
Konma bülbül konma,
aşkımı dinle benim.
Kalbimde sığınacak
limanım yok benim.

Gelip geçen
mevsimler ardımda,
İzlere karıştım,
yok oldu izim.
Sevda yarası var,
derin ve koyu,
Konma bülbül konma,
yerim yok benim.
Yanık şarkılarımda
yaslıyım ben.

Bir zamanlar
umut yeşertmiştim,
Şimdi solgun çiçeklerle
dolu bahçem.
Gönlümde kırık
dökük duvarlar,
Konma bülbül konma,
harap evim benim.
Bir damla sevgiyle
yaşarım ben.

Yolun sonunda
beklerim belki de,
Gökyüzüne bakar,
hayal kurarım.
Sevda ararken
kayboldum yollarda,
Konma bülbül konma,
dermanım yok benim.
Bir iz bırakmadan
geçerim ben.