Liman Şiiri - Gürsel Çopur

Bırakılmıştı yâr-canan silsilesi bu limanda

Ağlıyorlardı analar-bacılar elamanda

Toprak suyu özlemezdi artık boşalttığı gözyaşıyla

İlerlediler çocuklar bilemedikleri yaşıyla

Gözler kapandı üzüntü şerefesinde

Zifiri geceler elbisesizlik arifesinde

Cepheden cepheye koşanlar bu milletin ecdadı

Çocuklar öksüz-yetim kaldı, bulunamadı bir dadı

Hepsinde ortak bir arzu vardı ki kurtulmak

Çevresi örülmemiş duvarlarda bahçe bulmak

Atılmıştı ayaklar altına değer bekleyen şifa tâcı

Ezilenler arasında en çok vardı ihtiyar acı

Çaresizliğin yamacında taptaze bir secde

Serap bakışlarda dönüp duranlar inmişti vecde

Süzülmüyordu can yurdu,damarlarda yaprak

Kan misafir olamadı şehadete,serdi toprak

Pusulada kaybolan güneş erken batıyordu

Sabahın nazlı mehtabı peşkeş satıyordu

Terazi kambur yükünde,şaşmış bir denge

Kasvet enkazında zor ulaşılırdı parlak renge

İnanç ne fazilet şırıngasıydı ki muazzam kriter

Kucağa kucak dayanırsa ağlamalar biter

Böyle inanmıştı halkım,haklıydı ama içi derbeder

İçten sarsılmamıştı,biliyordu bu karabulut elbet gider

Zafer musluklarına uzatılan her bir avuç

Yeryüzü imzasıydı,tarihten gelen eşsiz burç

Yaşadığımız liman,yaşattıklarıyla şahit

Vazgeçemeyiz bu ruhtan,en güçlü ahit.