Liman Şiiri - Mehmet Kızılırmak

Yüreğim;
Büyümeden koparılmış bir çiçek misali,
Erken kırıldı gövdesinden.
Söküleli bir çiçek toprağından,
Ve kalbim alınalı solumdan;
Denize yüzü düşmüş ay durgunluğunda,
Tene düşmüş har acısındayım.
Dinmedi, dindiremedim.
Çareler ürettim, çareler tükettim.
Gezdim kıyılarında denizlerin,
Mümkünatı olmayan şeyler istedim.
Yanımda olsun istediklerimin,
Hep olmadıklarını gördüm.
Hep yalnız açıldım sandalla,
Sevgiliye çıkan limana bakarak,
Hep yalnız içtim aşktan daha kırmızı şarapları.
Aptalca şeyler düşündüm,
Daha az aptal olanlarına inadım.
İnandım, çünkü insandım.
Ateşler yaktım ısınmak için,
Şarkılar okudum gece yarıları.
İklimler eskittim eski bir gömlekle,
Gece yarısı pat pat vurdu iskarpinlerim,
Uykusunda bile yeis salanların sokaklarında.
Adını saatim kordonuna kazıdıklarım oldu,
Suretini unuttuklarımda.
Aydınlığa yürüdüm, adımlarım hızlı,
Sevgiliye koştum, kalbim yaralı,
Hayata sarıldım, umutlarım sabıkalı.
Limanları yaktım,
Artık kıyıya çıkmam,
Artık o limana,
Çıkamam.