Liman Şiiri - Ceyda Kazan

Çok düşündüm
Çok düşündüm bir bardaktaki suyu
Şekil aldığım her aşk beni de aldı / bir yerden bir yere koydu
Artık durur muydum/ durulur muydum
Hayır
Düşünmek istemiyorum
Ne saptan yanayım / Ne samandan
Olsun mu
Olsun artık
Bigün ağacın kovuğundan çıktığında Dünya'ya
Seninle aynı anda bekliyor olmalıyız  Güneş'i ve Ay'ı
Benzemiyoruz diye yüzümüze vurulmalı geçmiş sonra gelmiş olan o insanlar
Haklıyız çünkü hiç konuşmuyoruz
Konuşmuyoruz çünkü ancak susarken anlatabiliyoruz kendimizi duymadınız mı
İnsan fotoğraflarında
Duvarın tavanla birleştiği yerde
En can alıcı yerimiz de olsa
Yeni doğan çiçeklerle hep aynı kapıya dayanıyoruz
Bizden geriye ne kaldıysa hepsi bir liman
Çıkan her şiir bir sığınak
Nasıl ayrılırdı / denize ekmek yok umuttan başka
Maviydi imtihan / yoksuluz karada
Biz yüreğimizle gördük ufuktaki bir gemiyi
Gelseydin eğer
Gözlerine bakıp söylecektim bunu da sana