Adam düşürdü mendilini,
suskun bir çağrı, rüzgârda yankılanan.
Kadın aldı, uzattı sessizce,
“Ben lezbiyen değilim,” dedi,
ama mendil, aşkın dilinde saklıydı hâlâ.
Beyaz bir zemin,
oyalı nakışlarda çiçekler açar,
gönül ormanında aşkın kokusu,
her çizgide yürek atar, nazlı bir melodi gibi.
Bir zamanlar kadınlar fısıldardı mendil ile,
“Gönlüm seninle,” diye,
şimdi erkek mendilini attı,
kadına,
bir sır olarak,
bir davet olarak.
Mendil, zamandan süzülmüş bir dil,
âşıkların kalbine yazılmış bir sır,
ve biz,
bu kadim lisanı yeniden öğreniyoruz,
her düşüşte, her alınışta.
Kayıt Tarihi : 28.7.2025 22:58:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!