Leylifer Şiiri - Ahmet Bahadır Sarıkaya

Leylifer
Elif’e
1.
güneş yitip bitmiş
şemsiye dolusu yağmur birikirken damlarda
ağaçlar şimdi memesi verilmiş çocuktur.

yenilgiler bilirim, durmayan trenler
yaşamanın anlamsız kalabalığı
içimde kılıç kuşananlar, istasyonlar
eve gidemiyorum ben, adım atmaktan
usanan duldada yadırgıyorum yerimi
zayıflıyorum hipermetrobum üstüne.

ben bir şeyleri abartmaktan geliyorum
gözleri sonsuz kadını tanıyorum gözleri ince
-bu belki de kusurdur -
beyaz mı beyaz, okumuş kişisel gelişim habire
modern zaman tuhaflıkları bir kenara varsın
annemden öğrendiğim merhameti iliştirip kalbime
öyküsü bakımsız yüzünü elbette hayra yoruyorum.

2.
ben bir şeyleri tüketmekten geliyorum
bilmem bu acemilik hangi dilde, nasıl söylenir?
dünyanın en uç yerinde ufukların çember çizmesi
ışıklar, gecemizi sonlandırsın diyedir
ters çevirmeli geceleri, paydos etmeli yaşamaktan
bir olmazın sonuna diyorum, ancak böyle gelinir.

gider gibi akar ayaklarımdan toprak
ben bir şeyleri terk etmekten geliyorum
ayaklarımın altından toprak bize sürükler beni
birinin acısını alıp güneşi elinde büyütmeğe alışık
dünyada ne kadar, kaç kişi kaldı süzülen yamaçlardan?
dağın içindeydik bir geyikti bizi yalayan
sabaha karşı bir terkediş çiçeği burnunda açmıştı
açmıştı dünyanın kahretsin!
üst üste koyalım uzakları
uzakları, kış bastırınca hatırlarsın.