Leylekler Ve Ben Şiiri - Faik Kublay

Leylekler geldi mi?

Leylekler geldi mi anne?

Pembe pembe gülümsüyor mu badem?

Yağmur......... Yağmur......... Yine Yağmur.

Akşam sabah, gece gündüz

Neden hiç durmuyor, neden durmuyor

Rüzgardan da kanat takmış

Camlara camlara vuruyor.

Leylekler geldi mi?

Karşı yoncalık doydu mu suya?

Su oturdu mu, şişti mi göletler?

Bu tufanda leylekler çoktan yatar

Uykuya...

Leylekler geldi mi?

Tüyleri pırıl pırıl

Beyaz mı beyaz

Yağmur durdu mu güneş sıcak sıcak parlayacak.

Leyleğin rengi ağaçlara yansıyacak

Göletlere doluşacak leylekler

Kırmızı bacakları bir kalkıp bir inecek

Bıkmadan usanmadan

Bir baştan bir başa

Kısmetini arayacak

Bana söz verdi dedem, anne!

Söz verdi bana dedem

Kesmeyecek kavak ağacını

Devirmeyecek

Kavak ağacının başı yakında

Göğe erecek

Benim ilk leyleğim

Buradaki hazır yuvasına oturacak

Yağmur durdu mu, güneş çıkacak

Sıcak sıcak parlayacak

Leyleğin rengi ağaçlara yansıyacak

İki mi üç mü bilmem

Belki dört beş

Küçük küçük gagalar açık bekleyecek

Duymuştum

Kitaplarda okumuştum

Bende leylek yuvası kuracaktım

Fazla değil azıcık büyüyünce...

Anne leylek sarıp sarmalasın yavrusunu

Korusun yağmurdan, rüzgardan

Bazen de biz çocuklardan

Gönlünce

Düzlük... düzlük...

Sonu gelmez bir ova

Ovanın bu yerinde tek mi tek

Bir kavak ağacı

Gururlu mu gururlu

Yine yağmur çiseliyor

N'olur çıkma rüzgar deli deli

Kavağın kuzey yamacında

Harman yerine denk bir yuva

Yuvada benim leyleğim

Bir kartal kadar da heybetli

Leylekler gelmedi mi?

Leylekler, ne zaman gelecek, leylekler

Ne....... ne........... daireler mi çiziyor?

Yavrular soluk soluğa nefes nefese

Yoksa köpek mi var? Belki bir yılan

Kov onları anne, lütfen kov

Akşama sabaha gelecek leylekler

Bir sabah vakti yahut okulu kırdığımızda

İlk leyleği görmek...Yuvasında duruşunu

İşitmek...İşitmek istiyorum

Mahalleninin

Geldi! .. Geldi! .. Leylekler geldi! ..

Hep bir ağızdan, hep bir ağızdan

Haykırışını, çırpınışını...

Leylekler gelmiş anne

Gelmiş leylekler..

Ne çok görmek isterdim

Ne çok...

Tanrıya yakarışını

FAİK KUBLAY