Leylek misin? Şiiri - Adem Aktaş

Yanlışlıkla da olsa çıkıyorsun atanın bedeninden
İlk önce yarışıyorsun milyonlarla
Zafer senin oldu mu?
Keyfini çıkarıyorsun anneni sömürmenin.

Doğdun mu yiyorsun kıçına şaplağı,
sen ağlarken millet gülüyor.
Büyüdükçe pişiyorsun
Biraz daha büyüdün mü vay haline
Yandın gitti… külleniyorsun
Sen büyüdükçe bedenin (dekiler) de büyüyor
Diğer yarışçılar ve çevrendekiler…

Büyümek zorunda kalıyorsun
sen istesen de bazen,
İstemesen de…

İnanılmaz değişimler geçiriyorsun
Yüreğin daha yavaş atıyor örneğin
Ve biliyorsun artık aşkın ne olduğunu.
Çocukken şefkatli gelen tokadı,
canını acıtmaya başlıyor dünyanın
kıçına yediğin şaplak acımaya başlıyor

Seni leyleklerin getirdiğine inanmıyorsun artık
İnanmamakla kalmıyor alabildiğine sövüyorsun
Anne leylek ve baba leylek eriyor gözlerinin önünde
Çaresiz, izliyorsun…

Ve gün geliyor leylek sen oluyorsun
Kaptığın gibi çocuğu atıveriyorsun yuvaya.
Zaman rutin tekrarını yapıyor
Çocuk büyüyor
Bu seferde sen eriyorsun…
Sen yok olurken
Millet ağlıyor…

Hayat böyle işte
Sen erirken seni getiren leylekler olmuyor yanında
Sana onlar değil
Getirdiğin yavrular ağlıyor

Asıl güzel olan ise
Sen geldiğinde gülenler
Ağlamadan gidiyor…