Leylâââ... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Yüceldim yücelendim
gündüzdüm gecelendim niceydim
nicelendim
Leylâââ

açık duran hak kapısından girdim içeri
destur demeden
karanlık dört duvar
yerde bir seccade üstünde piri fani
bir kemik bir deri
sönmek üzre yanan mumun alevi
sıyrılmış kimliğinden türkmen laz çerkeş ne de alevi

Leylâââ

lav olup dökülüyorsun içimden
adın dudağımda yangın
suretin mim
cem olup beklemekteyiz kapında
defterim kalemim
yüreğim aşkınla şeydalanmakta
neyim var yoksa neyim hepsi bu can hepsi senin
gecem gündüzüm oldun ömrüme kandil
aaah ah bu dil
dil yaresi bilirim dil yaresidir seni aşkından caydıran
aah Leylâ
Lâl olsun dilim
aah sevgilim
şiirim

tirremekte kendine dönük pir
sırılsıklam yağmurdan kaçacak yer arıyor içinde
elini öpmek istiyorum
terli ellerini gözlerimin üzerinden geçirip otur işareti yapıyor
benim gözümün yaşı onun terine karışıyor
başka bir zamana geçirirken ikimizi
Sıratta buluyorum kendimi
bir elimde bir sabinin eli birinde senin yangın ellerin
al yanakları çatlak çocuğun kanatsız melek

uyanıyorum kuş sesleriyle cibinlikli bir yataktayım
ayan beyan karşımda
akşamki pir
sanki alâlade bir bedevi
elinde bir maşrapa su

sönmüş rüzgarla akşam yanan mumun alevi
kimlik yok çirkinlik güzellik yok
yalnız aşkın rahaveti ipek saten çarşaflarda
sahip
ben sen Leylâ
sahrada Sahrayı bekliyorum
radyoda bip bip bip bip
ardından
dökülüyor içimizden yanardağın lavları
Leylââââ

18/Mayıs/2010/Salı/Ankara