Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hal içinde ademim süslemez alem beni
Sokakları yalıyor kimsesiz bakışlarım
Görsem pencerelerde hayal içre kisveni
Dalgın emellerimde bir Leyla gezinir ki
Düşmanımı dost bilir hoş görürüm vebali
Gözüme devran üstü bir Leyla çizilir ki
Leyla dedim ses verdim uğruna nefes verdim
Umudumda ruhumda sönmek bilmez ateşsin
Sensiz geçen günlerde dünyaya kafes derdim
Leyla tükenmez iman bekler bu garip İrfan
Bedenden çekilir kan ilmekten dökülür can
İlim çaresiz derman tükenir artık irfan
Harikaydı.Derin anlamlı. Okunup düşünülesi...
Naime ÖZEREN
Leyla dedim ses verdim uğruna nefes verdim
Umudumda ruhumda sönmek bilmez ateşsin
Sensiz geçen günlerde dünyaya kafes derdim
yüreğine sağlık muhterem ustadım şiir gibi şiir okudum +10+ant selam ve dua ile
yüreğiniz susmasın kaleminiz çağlasın
ŞİİR DÜNYASINA İLK ADIM ATTIĞIN GÜNÜ VE OLAYI HATIRLIYOR MUSUN DOSTUM.?
KELİMELER NE KADAR YALIN VE MASUMDU....VE O.
İKİ BUÇUK CÜMLELİK İDİ...HER ŞEY.....HAYAT GİBİ.
HİÇ DÜŞÜNMÜŞ MÜYDÜN....'BİR GÜN MISRALARIM VERADA OKUNACAK'....EBEDİN KAPISINA ASILIP.
'BİR GÜN ŞİİR DİLENECEK ŞAİRLER BENDEN'...
'MISRA OLACAĞIM YÜREKLERİNDE......'
DÜNYAMIZA İRFAN SIZDIRAN DİZELERİNİ SELAMLIYORUM RÜZGARİCE
SEVGİLER.
EMEK DOLU MÜKEMMEL BİR ÇALIŞMA. YÜREĞİNİZE KALENİZE SAĞLIK İRFAN HOCAM. TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM. SELAM VE SAYGILARIMLA...
Leyla dedim ses verdim uğruna nefes verdim
Umudumda ruhumda sönmek bilmez ateşsin
Sensiz geçen günlerde dünyaya kafes derdim
Leyla tükenmez iman bekler bu garip İrfan .......
Dert ağlatır Aşk söyletir demişler.......
Ve ya tersi, hiç fark etmez dostum....
Bu iki olgunun ikisi de bahşedilmiş sana.....
Tüm kalbimle kutlarım, çok beğendim dostum....
Emeğin zayi olmadı, bizde keyfe dönüştü......
Baki selam ve muhabbetimle
Leyla'lar mı Mecnun'ları mecnun eden ? Yoksa Mecnun'daki kalp yangını ile bitimsiz sevgi mi?
Her devrin bir Leyla'sı ile Mecnun'u vardır. Tabi bu kişilerin içinde kendisini bulduğu örnekler kadar olur, Aslında Kişiye devlerin aşkı gibi gelmez mi? Her Aşk kendi yörüngesinde Leyla ile orantılı dev değilmi dir?
Yüreğine ve de emeğine sağlık. Çok harika bir çalışma olmuş.
Elleriniz dert görmesin.
Sevgilerimle.
Leyla dedim ses verdim uğruna nefes verdim
Umudumda ruhumda sönmek bilmez ateşsin
Sensiz geçen günlerde dünyaya kafes derdim
Leyla tükenmez iman bekler bu garip İrfan
Bedenden çekilir kan ilmekten dökülür can
İlim çaresiz derman tükenir artık irfan
aş kı her düşündüğümüzde leyladır akla gelen sevgili irfan ..kaleminden çok olgun bir şiir çıkmış yine hayranlıkla okunan.
müzeyyen başkır
LEYLA'YI ARARKEN ÖLÜMSÜZ AŞKIN SIRRINA ERİYOR ŞİİR. O AŞK Kİ BİR DAMLA SUDA OKYANUSA BEDEL. GÖNÜL ALKIŞLARIM SAYGIMLA ...
Guzel bir İrfan Karapinar siiri tebrikler kaleminiz daim olsun
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta