Leylâ Vü Mecnûn 2201-2300 Şiiri - Fuzuli

Sen meyl-i ferâğ u râhat etdün
Bir künc dutup ferâğat etdün

Göster mana hem tarîk-i râhat
Kim sen nişe eyledün ferâğat

Kim eyledi hall müşkilâtun
Kim verdi bu gussadan necâtun

Şeb-tâ-seher ol esîr-i hicrân
Mâtem dutup etdi âh u efgân

Çün müşge tökildi gerd-i kâfûr
Zulmâta bırahdı pertevin nûr

İhyâ kıluben merâsim-i vecd
Dutdı reh-i gûr-hâne-i necd

Tamâmî-i sühan

Erbâb-ı kemâle ol ıyândur
Kim hüsn ile aşk tev’emândur

Aşk âyîne-i cihân-nümâdur
Keyfiyyet-i hüsn ana cilâdur

Hüsn olmasa aşk zâhir olmaz
Aşk olmasa hüsn bâhir olmaz

Hüsn olmasa aşkdan ne hâsıl
Ma‘şûk eder ehl-i aşkı kâmil

Aşk olmaz olursa hüsn olur hâr
Aşk iledür ehl-i hüsne bâzâr

Ne ansuz olur munun sürûrı
Ne munsuz olur anun zuhûrı

Mecnûn idi şem‘-i meclis-efrûz
Leylî ana âteş-i ciğer-sûz

Mecnûn idi câm-ı râhat-efzâ
Leylî ana bâde-i musaffâ

Leylîden idi kemâl-i Mecnûn
Hüsn ile olurdı aşkı efzûn

Mecnûndan idi cemâl-i Leylî
Aşk idi eden cemâle meyli

Bir gün Mecnûn-ı dil-şikeste
Sahrâda gezerdi zâr ü haste

Bir safhada gördi iki peyker
Leylî Mecnûn ile musavver

Mahv eyledi nakş-ı dil-sitânın
Koydı özinün hemîn nişânın

Sordılar ana hakîkat-i hâl
Kim nişe bir oldı iki timsâl

Dedi bize birdürür hakîkat
Birlikde yaraşmaz iki sûret

Olmak gerek ehl-i dâniş âgeh
Kim biz ikilikdenüz münezzeh

Sâil dedi bu değül midür âr
Kim yâr ola yoh sen olasen var

Sen nişe kalursen ol olur hâk
Bâri anı koy sana kalem çek

Dedi reh-i aşkda ne lâyık
Ma‘şûk ola nikâb-ı âşık

Uşşâk ten ü habîb cândur
Ten zâhir ü tende cân nihândur

Ma‘şûka ne bâk olursa mestûr
Âşık gerek el içinde meşhûr

Kim âleme âşık ahıdan yaş
Ma‘şûk kim olduğın kılur fâş

Bu Mecnûnun şemme-i keyfiyyet-i hâlidür ve Ba‘zı sıfât-ı kemâlidür

Mecnûn idi mülk-i derd şâhı
Hayl-i ded ü dâm anun sipâhi

Âhûnun alurdı müşgi bâcın
Rûbâh semûrınun harâcın

Bir server idi kerîm ü âdil
Cümle ded ü dâma adli şâmil

Hûn-i ciğerinden ol vefâ-dâr
Hûn-hârları kılurdı hûn–hâr

Hûn-âb-ı ciğer töküp demâdem
Kılmazdı sibâ‘ rızkını kem

Devrinde derendeler olup râm
Dutmışdı biri biriyle ârâm

Gûr olmış idi perenge hem-râz
Gürg olmış idi gevezne dem-sâz

Şîr olmış idi enîs-i nahçîr
Nahçîr emerdi şîrden şîr

Yanında dutardı mûr hâne
Göz yaşından yığardı dâne

Gâhî olup eşki seyli kâim
Seylâba gederdi min behâyim

Geh odını tende tâb ederdi
Min cân-veri kebâb ederdi

Bel olmış idi elinde dırnağ
Yerden savururdı başa toprağ

Mûyında gubâr olup ferâhem
Eşkiyle çeküp zaman zaman nem

Âhû-bere sebze-zârı oldı
Gül-zâr-ı cünûn bahârı oldı

Ger dutsa idi gevezn ile hû
Ahardı gözinden ol kadar su

K’ol sudan olurdı tâze vü ter
Hem berg verürdi şâhı hem ber

Her lahza alup eline bir mâr
Hursend oluben der idi ol zâr

K’ol sünbül-i müşg-bûnı dutdum
Ser-rişte-i ârzûnı dutdum

Kaplan kimi cân urdı min dâğ
Aslan sıfatı uzatdı dırnağ

Arslanlarun oldı pîşvâsı
Kaplanların oldu muktedâsı

Bu Mecnûnun sıdk ile münâcât etdüğidür ve Nâvek-i duâsı hedef-i icâbete yetdüğidür

Bir gece ki zulmet-i ziyâ-sûz
Zülf-i şebi etdi bürka‘-i rûz

Bir la‘li edüp sipihr nâ-yâb
Gösterdi yerine min dür-i nâb

Bir sancağı eyleyüp nigûn-sâr
Min mehçe-i râyet etdi izhâr

Katra katra hakîm-i eflâk
Haşhâşlarında dutdı tiryâk

Dâne dâne arûs-ı gerdûn
Kaftânına tikdi dürr-i meknûn

Girdâbâ düşüp sefîne-i Mâh
Kıldı özine mecerreden râh

Saçıldı Utâridün midâdı
Arturdı bu safhaya sevâdı

Zühre dağıdup siyâh gîsû
Gîsûsı içinde gizledi rû

Hurşîd nihân olup sitâre
Göz açdı târik-i intizâra

Deprendi ser-i sinân-ı Behrâm
Feth oldı ana vilâyet-i şâm

Bircîs girüp siyeh libâsa
Hurşîd gamında batdı yasa

Âyîne olup sipihr-i gerdân
Bahdı ana aks saldı Keyvân

Gerdûna sevâbit oldı mismâr
Tâ tökmeye dün bisâtı perkâr

Gökde Hamel oldı âşikâre
Âhû-bere çıhdı sebze-zâre

Gâv-ı felek oldı gâv-ı anber
Doldurdı cihâna anber-i ter

Cevzâ kemeri murassa‘ oldı
Gerdûn bedeni mülemma‘ oldı

Harçenk kılup seher yelin def‘
Hâsıyyeti verdi zulmete nef‘

Oldı Esed âftâbdan dûr
Pür-dûd misâl-i şem‘-i bî-nûr

Gîsûsına verdi Sünbüle tâb
Müşg üstine tökdi anber-i nâb

Mîzânı edüp felek terâzû
Sarrâf-ı zemîne çekdi lû’lû

Akreb bırahup kemend-i pür-ham
Dîv-i şebe kıldı kayd-i muhkem

Kavsini kurup sipihr-i lâib
Atıldı hadeng-i necm-i sâkib

Büzgâle-i âsman töküp mû
Gök safhasın eyledi siyeh-rû

Delvi delüp âfet-i zemâne
Min katra saçıldı âsmâna

Hût eyledi habs-i Yûnis-i rûz
Berk-ı şafak oldı âsmân-sûz

Arz eyledi Ahbiye hibâsın
Cebhe dahi cebhesin ziyâsın

Hek’a verdi cemâle zîver
Hem Hen’a mükellel etdi efser

Şarteyn ü Butin Simâk ü İklîl
Nûr etdiler âsmâna tahvîl

Tâ sâdır ü vâride Neâyim
Sarf eyleye Sarfe ile dâim

Tezyîn içün etdiler müheyyâ
La‘lin Deberân dürin Süreyyâ

Verdi reviş-i sipihr-i ahdar
Tertîb-i mukaddem ü muahhar

Mecnûn mütehayyir ü perîşân
Kalmışdı sipihr işinde hayrân

Gerdûna açardı dîde-i ter
Yer yüzine doldururdı ahter

Her ahtere arz-ı hâl ederdi
Min ârzû-yı muhâl ederdi

Evvel olup âsmâna mâil
Şerh etdi Utâride gam-ı dil

K’ey ehl-i hisâba kâr-fermây
Müstevfî-i akl ü müşrif-i rây

Ey nâsih-i nüsha-i meânî
Fihrist-i rümûz-ı âsmânî

Kassâm-ı mekâsıd ü metâlib
Ressâm-ı menâsıb u merâtib

Derd-i dilümün hisâbı çohdur
Sende özge debîr yohdur

Bir nâmeye derdümi rakam kıl
Sultânuma arz et kerem kıl

Şâyed eser ede feyz-i hâmen
Ta‘vîz-i cünûnum ola nâmen

Gördi ki Utârid anlamaz râz
Bir özge terennüm etdi âğâz

Dönderdi yüz andan ağlayup zâr
Merrîhe niyâzın etdi izhâr

K’ey vâlî-i mesned-i şecâat
Şemşîrüne âlem ehl-i tâat

Sen sâhib-i nuset ü zafersen
Erbâb-ı silâha tâc-ı sersen

Men âcizem ü kavîdür ağyâr
Men bî-kes ü hasmdur sitem-kâr

Âcizlere lutf edüp meded kıl
Bî-keslerden belânı red kıl

Çek tîğunı eyle def‘-i düşmen
Tâ dûsta hem-nişîn olam men

Çün gördi bülend yerdedür kâm
Ne Tîr yeter ana ne Behrâm

Tiğ ile kalemden oldı nevmîd
Dutdı reh-i bârgâh-ı tevhîd

Dergâha dutup ruh-i niyâzın
Ma‘bûdına arz kıldı râzın

K’ey tîğe muîn ü kilke rehber
Behrâm-gulâm ü Tîr-çâker