Leylâ Vü Mecnûn 1-100 Şiiri - Fuzuli

Bu Hazret-i İzzetden izhâr-ı hamd ile istimdâd-ı husûl-i metâlibdür ve Âsâr-ı şükr ile istid’â-yı setr-i Meâyibdür

Elhamdü li-vâhib’il-mekârim
Ve’ş-şükrü li-sahibi’l-merâhim

Veh’ve’l-ezeliyyü fi’l-bidâye
Veh’ve’l-ebediyyü fi’n-nihâye

Kad şâa bi-sun‘ihi beyâneh
Mâ a’zamu fi’l-bakâi şâneh

Sübhânallah zihî hudâvend
Bî-şibh u şerîk u misl u mânend

Meşşâta-i nev arûs-i âlem
Gevher-keş-i silk-i nesl-i Âdem

Sarrâf-ı cevâhir-i hakâyık
Keşşâf-ı gavâmız-ı dekâyık

Peydâ-kon-i her nihan ki bâşed
Pinhân-kon-i her iyan ki bâşed

Mi‘mâr-ı binâ-yı âferîniş
Sîr-âb-kon-i riyâz-ı bîniş

Yâ Rab mededî ki derd-mendem
Aşüfte vü zâr ü müst-mendem

Ez feyz-i huner haber ne-dârem
Cuz bî-hunerî huner ne-dârem

Şugl-i acebî girifteem pîş
Pîş u pes-i û tamâm teşvîş

Sengîst be-râhem uftâde
Bahrîst merâ hirâs dâde

Tevfîk-i toem eger ne-bâşed
V’er lutf-ı to râhber ne-bâşed

Muşkil ki der in girîve-i teng
La‘lî beder ârem ez dil-i seng

Muşkil ki mûrad ruh numâyed
Zin bahr durî be-destem âred

An kon ki dilem furûğ- gîred
Levham rakam-ı safâ pezîred

Âyîne-i hâtıram şeved pâk
Rûşen gerded çerâğ-ı idrâk

Kufl-i der-i ârzû bitâbem
Her çîz taleb konem biyâbem

Bahşed be-riyâz-ı devletem âb
Ebr-i kerem-i Rasûl u ashâb

Bu şükûfe-i gül-zâr-ı tevhîddür ve Nev bâve-i bûstân-ı temcîddür

Ey mûnis-i ehl-i zevk yâdun
Ebvâb-ı emel kilîdi adun

Ey genc-i atâ tılısmı ismün
Sen genc-i nihân cihaân tılısmun

Ey cûd-ı vücûdı kevne vâhib
Zâtı kimi i‘tirâfı vâcib

Ey silsile-i vücûda nâzım
Rezzâk-ı erâzil ü eâzım

Ey perde-keş-i rümûz-ı mübhem
Müstahfız-ı intizâm-ı âlem

Ey mûnis-i hâtır-ı perîşân
Bî-cân olana mahabbetün cân

Ey nakş-tırâz-ı safha-i hâk
Sâhib-rakam-ı hutût-ı eflâk

Ey muhtesib-i cihât-ı erkân
Kân-ı güher-i vücûb ü imkân

Ey mebde-i feyz-i âferîniş
Senden rûşen çerâğ-ı bîniş

Ey perde-i mâsivâ nikâbun
Senden özge senün hicâbun

Ey sırr-ı vücûdun emr-i ma‘lûm
Mevcûd hemîn sen özge ma‘dûm

Ey yeddi gül ü tokuz gülistân
Feyz-i keremünle sebz ü handân

Ey varı yoh eyleyen yohı var
Yoh varlığunda zann ü inkâr

Ey şâhid-i gayb perde-dârı
Fikrün güli ma‘rifet bahârı

Ey âleme feyz-i cûd senden
Halka şeref-i vücûd senden

Ey cümle cihân sana rızâ-cû
Senden hâlî senünle memlû

Ey şem‘-i ezel fetîle-sûzı
Bezm-i ebed encümen-fürûzı

Ey şirk ü şerîkden münezzeh
Sırr-ı ezel ü ebedden âgeh

Ey bâr-ı Hudâ-yı âlem-ârây
Tahsîn işüne hemîn ola rây

Ahsent zihî hakîm-i kâmil
Ne şükr ola sun‘una mukâbil

Fıtrat rakamın çeken zamanda
Hakkâ ki bu emr-i kün fe kânda

Hükm etdün kim ne ola ahvâl
Ne vaz‘ ile çizgine meh ü sâl

Devrân ne zamanda ola âhir
Her devrinde ne ola zâhir

Nişe ola ferd-i nesl-i Âdem
Her ferdi anun ne ede her dem

Eşyâya çoh etmezem tehayyür
Senden yanadur hemîn tefekkür

Eşyâ aceb olmaz olsa zâhir
Kim var senün kimi muzâhir

Ammâ çü sana kadîmdür zât
İdrâk sana yeter mi heyhât

İdrâkümüze kemâl-i hayret
Tevhîdüne besdürür delâlet

Endîşe-i zât kılmak olmaz
Bilmek bu yeter ki bilmek olmaz

Ol dem ki urup binâ-yı muhkem
Çekdün rakam-ı nizâm-ı âlem

Hakkâ ki hoş intizâm verdün
Ârâyişini tamâm verdün

Etdün gereğin ger az ger çoh
Bir nesne gereklü yoh ki ol yoh

Bir nev’ ile eyledün müheyyâ
Kim geldi kusûrdan müberrâ

Eşyâda egerçi râz çohdur
Ol kim ola râzun anda yohdur

Eşyâ nişe senden olsun âgâh
El kudretu ve’l-bekâu li’llâh

Bu münâcât deryâsından bir cevherdür ve Tazarru‘ ma‘deninden bir gevherdür

Yâ Rab kerem et ki hâr ü zârem
Dergâha besî ümîd-vârem

Toprağ idüm eyledün bir insân
Müstevcib-i akl ü kâbil-i cân

Ger cân ise hâk-i dergehündür
V’er akl ise sâlik-i rehündür

Men gülşen-i cân içinde hârem
Âyîne-i akla bir gubârem

Nem var ki lâf edem özümden
Mahv eyle meni menüm gözümden

Ol gün ki yoh idi mende kudret
Kıldun mana gaybetümde şefkat

Cân verdün ü sâhib-i dil etdün
İdrâk-i umûra kâbil etdün

Ger safha-ı sûrete misâlüm
Çekmezdi kazâ n’olurdı hâlüm

Hâlâ ki havâlegâh-ı cûdem
Makbûl-ı saâdet-i vücûdem

Yüz şükr ki yoh sana hilâfum
İnsâfum var ü i‘tirâfum

Eyle değülem ki bu arada
Sedd ola sülûküm i‘tikâda

Her lahza akîdem ola zâil
Tevhîdüne isteyem delâil

Râh-i talebünde bî-karârem
Ammâ talebümde şermsârem

Doğrı yola getmedüm ne hâsıl
Bir menzile yetmedüm ne hâsıl

Bu arsada her eser ki gördüm
Sensen dedüm ol eser yöğürdüm

Çün verdi hayâl ana ham ü pîç
Men münfail oldum ol eser hîç

Men akldan isterem delâlet
Aklum mana gösterür dalâlet

Tahkîk yolında akl n’etsün
A‘mâ vü garîb handa getsün

Tevfîk edersen meger refîkum
Tâ sehl ola şiddet-i tarîkum

Gör hırsumı isteğünce ver kâm
Senden ikbâl ü menden ikdâm

İlmünde ıyandur i‘tikâdum
Sensen senden hemîn murâdum

Dünyâ nedür ü taallukâtı
Endîşe-i mevtdür hayâtı

Ammâ demezem yamandur ol hem
Ser-menzil-i imtihandur ol hem

Bi’llâh ki bu dil-firîb menzil
Eyle mana verdi râhat-i dil

Kim eski makâmumı unutdum
Sandum vatanum makâm dutdum

Müşkil gelür imdi terkin etmek
Bir özge makâma dahi getmek

Men beyle kılurdum i‘tibârı
Kim munda olur gönül karârı

Mundan özge makâm olmaz
Zevki bu yerün tamâm olmaz

Ammâ çü senündürür bu güftâr
Kim dünyeden özge âhiret var

Oldur ki makâm-ı câvidândur
Kâm-ı dil ü râhat-ı revândur

Güftâruna i‘tikâd kıldum
Ol yahşırağ olduğını bildüm

Bildüm ki budur senün murâdun
Kim ehl-i kemâl ola ibâdun

Munda yete rütbe-i kemâle
Anda yete devlet-i visâle

Farz oldı bu azmi cezm kılmak
Mi‘râc-ı kemâle azm kılmak

Bu râhdan etmek olmaz ikrâh
Hoş râhdürür sana geden râh

Evvelde çü lutfun oldı ma‘lûm
Âhir günde hem etme mahrûm

Çün yâd-ı visâl edüp revânum
Azm-i reh-i kurbün ede cânum

Ol lahza hem etme şefkatün kem
Tevfîki refîkum eyle bir dem

Çün akl ile dil emânetündür
Mende eser-i inâyetündür

Munları menümle zâr kılma
Bir niçe azîzi hâr kılma

Tâ kim bu makâmı terk edende
Senden yana azm edüp gedende

Menden âzürde getmesünler
Dergâha şikâyet etmesünler

Şûm olmasun anlara visâlüm
Olmasun olardan infiâlüm

Bu kasîde Hazret-i Bârî Şânındadur

Âferîn ey sâni‘-i ten-perver-i cân-âferîn
Hâliku’l-eşyâ İlâhu’l-halk Rabbu’l-âlemîn

Mübdi’-i âsâr-ı kudret akd-peyvend-i vücûd
Zâbit-i erkân-ı fıtrat nakş-bend-i mâ’ ü tîn

Ey semûm-ı satvetün te’sîri nîrân-ı cahîm
V’ey sehâb-ı rahmetün sîr-âbı Firdevs-i berîn