Leyla Sızısı II Şiiri - Hatice Topcu

Evvel zaman içinde zamandan korkardık biz
Yorgun atlar koşardık saatlerin zembereğine
İki büklüm olurdu güneş bize doğarken
Hicranlar yansıtırdı yastığın üzerine

Hışımla ovardık yorgun gözlerimizi
Bir nida bekler gibi gökyüzüne bakardık
Pılını pırtısını toplayıp hayallerin
Ürkek rüzgârların gölgesine koşardık

Hasretleri takarak rüzgârın saçlarına
Leyla’nın vatanına her gün haber salardık
Kokusunu takarak rüzgârların koluna
Bir dağın arkasından belirecek sanırdık

Güneş düşmesin diye Leyla’nın gözlerine
Kuşların ayağına gölgemizi bağlardık
Bir kuşu selamlasa bakıp da gökyüzüne
Gölgemize sarılır Leyla’yı kucaklardık

Huzuru muştulardı suskun mezarlar bize
Ömrün boş avlusunda ölümle avunurduk
Yalnız o su serperdi çatlayan kalbimize
Leylasız mevsimlerin güneşinde solardık

Yorulurduk yoklamaktan nabzını yağmurların
Yaramıza kül basar yangınlara koşardık
Rengi solmasın diye kor yüklü bulutların
Teninde hazan kokan mevsimleri yakardık

Gözü korkmasın diye ölümün karanlıktan
Şehrin kuytularından geceleri kovardık
Çıkıp gelecek gibi ölümlerin ardından
Leyla’nın gözleriyle musallaya bakardık