Leyla Düşlemesi Şiiri - Sefer Göltekin

I
bir leyla düşlemesidir bu
ölgün uykulara kanmak olmaz
aşk getirdim ellerimle savulun
içimde yaşanmamışlık bir yan
sesimi gererek geçtim gündüzden
gözlerimi kalbimden uzak tutarak
saçlarımın her telinde ayrı sancılarla
II
korkulara gülünmez aşılmadan yaşamak
etimize saplı hançer kanımızı emerken
heyelan başlar kalbimizin çoraklarında
ince türkülerle avunurken dilimizin kemiği
uğultuları göçer ruhların dünyamıza
yaşayacaklarını yaşayamayanların
küllerini eşelerken tütsü kokulu odalarda
III
yer yarılır da öksüz kalınca dağlar
bir ömre sığmaz olur gitmek
son gül açılınca pörsümüş elleriyle
durur dünya durur zaman durur
kepenkleri açılır toprağın
sen çıkarsın mahmur bakışlarıyla
ayaklarının altında acı denizleri
düşer duvağı el ayak göz ve kulakların
aralanır sayfası çetin hesabın
IV
bir leylâ düşlemesidir bu
güneş ağır külçesi gölgesizlerin
akşam dediğin bir çöl avcısıdır
V
hayal barınaksız garipler sözcüsü
kurulmaya değmeyecek kadar harabe
sarılır gözlerine yeni yetmelerin
VI
ayetlerini okuyan sahraların
bitimsiz ufuklarında görülen
tüketilmiş bir hayattır dünya
VII
kadın eprimiş bir harftir alfabede
kadın sırları sır olmuş bir ayna
kadın kıyametine koşan canhıraş
VIII
bir leylâ düşlemesidir bu
kurşun rengi sabahların ilk eylemi
kentlerin koynunda sakladığı şehir
dağların lavlarını saldığı gün
mevsimleri yangına çeviren rüzgar
yağmurları göğe fırlatan aksiseda
son nefesle söylenen şarkılardır bu
IX
bir leylâ düşlemesidir bu
garip tecelliler kotarır aşk
ağır şarkılara konar göçmen kuşlar
bir hengamedir kopar akşamüstü
geç vakitlere sıkıştırılmış gibi
X
sesine su vermiyor yüreğim
bitmiyor azabı ince hesapların
ölüm küsüp gidiyor sanki
XI
müstearlarımı geceye çağırıyorum
ve yeniden seviyorum sokakları
sevdikçe yeniliyor yenildikçe seviyorum
pıhtılaşmış gözyaşlarımı sere sere
düşlerin düşüne düşmeye gidiyorum