Leyla! Diye Ağladı Şiiri - Mehmet Macit

Hızla akan zamanda değerleri unuttuk,
Erişilmez değildik, alaycı gözle baktık.
Olmasak da farkında seven kalbe umuttuk,
Küçük çıkarlar için nice canları yaktık.

Çaldık seven kalpleri yalana yalan katıp,
Düşünmedik gözlerden akacak gözyaşını.
Aşkla yanan bir kalbi susuz çöllere atıp,
Unutturduk gülmeyi haram ettik aşını.

Sevgileri katleden en azılı katildik,
Nice masum duygular sayemizde kül oldu.
Zalimler kervanına ön sırada katıldık,
Tomurcuk olan güller zamansız bir bir soldu.

Böyle mi olmalıydı sevmelerin bedeli?
Ne aşklar da sadakat, ne sözlerde durmak var.
İnsanlık denen duygu gönüllerden gideli,
Buğuludur bakışlar, yüreklerde ahuzar.

Kalmadı eski aşklar denilse de hep vardır,
İnsan denen bu varlık asla aşksız kalamaz.
Gerçek aşkı bulana bu Dünya şimdi dardır,
Aşk denen güzelliği gönüllerde bulamaz.

Aşkı bulan garibin kulak sağır, göz kördür,
Kırmıştır yürekleri, kırılmıştır yüreği.
Mevla affetse kulu helallik işi zordur,
Kazıp dursa kabrini isyan eder küreği.

Macit’te Mecnun gibi, Leyla! Diye ağladı,
Döktüğü yaşlarına hicranlarını kattı.
Vuslatsız kalan sevda ciğerini dağladı,
Her fecrin doğumunda umut diye ah! Etti.

Mehmet Macit
15.08.2016
Dikili/İzmir