Leyla'dan Mevla'ya Şiiri - Zeynel Erol

LEYLA’DAN MEVLA’YA
Eğilmiş de yere dönmüş yüzünü
Güllere anlatmış bütün hüznünü
Toprağa bulamış yorgun dizini

Derdin nedir diye sormuş birisi

Demiş derdim büyük onulmaz bir aşk
Upuzunca bir yol dönülmez bir aşk

Gözü dalmış bir karanfil boyunca
İçi göçmüş yâr sözünü duyunca
Ellerini yüreğine koyunca

Sessiz ağıtını görmüş birisi

Demiş teraziye konulmaz bir aşk
Mizanda tek zerre yanılmaz bir aşk

Sessiz sessiz ığıl ığıl ağlamış
Dışı sakin için için çağlamış
Sükûtunu sevdasına bağlamış

Bağrına yumruğu vurmuş birisi

Demiş kimselere denilmez bir aşk
Sırtı yere gelse yenilmez bir aşk

Ah demiş söylenip kendine bakmış
Adını andıkça hicabı yakmış
Mana mahşerini aklına takmış

Elini yavaşça vermiş birisi

Demiş başkasına kanılmaz bir aşk
Onsuz mezarlara inilmez bir aşk

Yâri yârsiz sevmiş ama gülmemiş
Hayret etmiş yârsiz nasıl ölmemiş
Yâr yanına gelmiş lakin bilmemiş

Yarasına merhem sürmüş birisi

Demiş asla Leyla sanılmaz bir aşk
Hak’tan başkasıyla anılmaz bir aşk