Leyla Bahane Şiiri - Şeref Sayar

Gençlik yıllarımda bende hep Leyla ile Mecnun aşkına özenir,
hep Leyla gibi birini arardım.
Fakat benim o zaman bir Leyla aramamdaki maksat onun mükemmel güzellikte, melek gibi biri olduğunu düşünmemdi.
Öyle ya Mecnun´u çöllere düşürüp deli divane ettiğine göre
harika bir güzelliğe sahip olması gerekirdi.
Fakat sonradan okuduğum kitaplardan öğrendim,
Leyla hiçte benim düşündüğüm kadar güzel biri değilmiş.
Hatta Anadolu tabiriyle kara kuru bir kızmış. Mecnun´un onda bulduğu aşk, onu deli divane eden aşk aslında Leyla´nın gözlerinde gördüğü ilahi aşkmış.
Üniversite yıllarında edebiyatçı hocamızın söylediği güzel bir nasihat vardı.
Ben bu nasihatı her yaşadığım gün biraz daha fazla çözüyorum.
Oğlum sevinde Leyla´yı sevin her sevgi Allaha çıkar“ derdi.
Şimdi biraz geç kalmış olmakla beraber ben bu aşkı arıyorum.
Ama malesef herşeyin yapaylaştığı bu dünyada
sevgilerimizde yapay, keşke hocamı zamanında anlayabilseydim.
O zaman Leyla´yı gözlerimle değil de, gönlümle arardım ve belkide bulurdum.
Ama ben yinede ümidimi kesmiş değilim.
Aradığım sevgiyi birgün mutlaka bulacağım.
Belki aşkı anlattığım öğrencilerimin pırıl pırıl gözlerinde,
belki benim gibi hisseden bir dostun sıcaklığında.
Kimliği, yeri, mekanı hiç önemli değil.
Belki Mevlana gibi o aşkla dönecek seviyeye ulaşamam,
ama en azından sevgiye ulaşırım.
Ve sevgiyi unutan insanlarımıza sevginin kaynağını gösteririm.
Ve yeniden bir bütün olarak birbirimizi sevmeyi,
birbirimize değer vermeyi öğreniriz.