Oturmuş, kırık bir masada içiyorum
Kadehim boş, gözyaşı döküyorum
Bütün kederler demir attı gönlüme
Bir tek bana mı bu zulmün leyla?
Yarıyor geceyi hıçkırıklarım delice
Efkar bozbulanık, geriliyor ruhuma
Boğuştuğum karabasan ve kabus
Rüyalarıma dahi girmiyorsun leyla.
Tutkuyu aşka dönüştüren gözlerinin
Hayalini yaşarken yokluğunun kollarında
Cendereler sıkıyor en amansızca
Sensiz eriyip, azalıyorum leyla.
Aldığım her bir nefes hidrojen gibi
Yokluğunda oksijeni soluyorum sanki
Bana bahşedilen bu içli kaderi
Hatırına, sensiz yaşıyorum leyla.
Kayıt Tarihi : 9.10.2016 13:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!