Oksijeni soluduğumu zannederken varlığınla
Sensizlik bir hidrojen, her gün ölüyorum leyla.
Çiçeklerin renginde düşüncelerim sararıyor,
Soluyor, tazecik körpe hayallerim baharında
Cenneti düşlerken, yaşadığım cehennem leyla.
Asılı kaldığım venüs rengi gözlerinin beyazında
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Aşk su gibidir., önüne ne engel çıkarırsan çıkar., akacak bir yol bulur, yeter ki iki kişi aynı anda aynı duyguları hissetsin...... Bu bakımdan Oksijen-Hidrojen benzetmesi çok güzel...
Kaleminize sağlık sayın Yakup İcik...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta