Leyla 57 Şiiri - Yakup Icik

Oksijeni soluduğumu zannederken varlığınla
Sensizlik bir hidrojen, her gün ölüyorum leyla.
Çiçeklerin renginde düşüncelerim sararıyor,
Soluyor, tazecik körpe hayallerim baharında
Cenneti düşlerken, yaşadığım cehennem leyla.

Asılı kaldığım venüs rengi gözlerinin beyazında
Kum taneleri gibi savruluyorum her bakışında
Rengini kaybeden rüyaların pembe düşleri yok
Yorgun bedenim, gördüğüm kabus, karabasan
Amansız cendereler içinde, kıvranıyorum leyla.

Özlediklerimin içinde dudaklarının salgısı damağımda
Kırlarda kokan bitkilerin sevinçleri gibiydin kollarımda
Oysa şimdi talihin ters esen rüzgarları bahtımda esen
Umutlarımın denizlerindeki rıhtımlara demir atmış gam
Elem, keder gün yüzü göstermiyor, sormuyorsun leyla.