Leyla Şiiri - Refika Gürkan

Leyla..kuzgun çocuğu kumların..
Çöl yağmurları düşer sahrasına..
Işığı vurur zifiri yüreklere Ela’sının.. Ceylanlar gezinir bozkırında,
Yakamozlar toplanır gece teninde, Hurma dalına asılır hülyaları, Gergefinde boy verir nakış nakış..
Ah Leyla..
Ecrin limanlarını sen miydin tutuşturan?
Senin âteşine mi yandı pervâneler?
Sen miydin, biçarelerin akıl gemisini alabora eden, gönül deryasında?
Fütursuzca savrulan senin dalgalarında mı boğuldu meczuplar?
Yoksa sen miydin onlara,
Gözlerinin elasında boğulmayı öğreten..
Serâbında nefeslenmek
Şavkını senden uman gölgelerin kaderi mi?
Yoksa ay yüzüne mübtela mı
Peşindeki gölgeler?
Leylâ..
Ebem kuşağında savurur renklerini
Kanatlarında bir ebru yeşerir,
Yedinci katında meczupları
semada boy verir..
Leylinden geçen yürekler,
Süzülür ten ipliğinden,
Mevlasını bulma yolunda
Arz’a yükselir..