Leyla Şiiri - İlkay Coşkun

leyla

düşlerin sandalında sürüklenen hayalin
ıslak sokaklarında musikisi çalınır
sırlar âlemine demir atan yalnızlığıma gebe
rıhtımında şahlanan son durak çırpınışım
çağlar ötesine çağırdığım ruh ikizi

yoğur sevdamı, doldur mehtabı akşamüstüne
her açan gonca güle meftun derdime çare
kızaran ay vakti döner gölgen üzerimde
sahibin olur gurbet kuşu fethedilir ülke
çöllerime gül kokusu salan yâr'im

acılarımın yağmuru taşıyamadı bereketi
ufku perdeleyen hayalin tenime yaşatmadı vuslatı
bahtımın karası boynuma çekilen yağlı urganındı
yorgun sensizliğim gözyaşımın eseri
savrulma şiir lodosum, sana yetişemez ellerim

göçmen kuşların özgürlüğüne takılan kanat
üveyikler taşır fecrin karanlığına
yetim sırrımı yuvasında saklayan gece
hüznünü içer dünyanın enkazı üzerinde
sanki bir sen mutsuz sanki bir ben perişan

Yusuf’un kuyusundadır melankolik aşklar
elleri boğazımda kelepçeler can evimi
kursağına tuzağını kurar ağlayan feryadın
hudutların asi misafiri yaşatır zindanı
karanfile dokunan soğuk el sanma benimdir

hasta yüreğin çaresiz çırpınışı boynu bükük
teselli vermez vurgun yemiş sevda neferime
firavun ruhlu duruşum afeti toplar yüreğe
zillet ateşimi söndürür Babilin rüzgârı
Nuh’un tufanı anbean kapımın önündedir

Dicle, Fırat arasında gizli aşkların
üşüyen bedenini, ağustos sıcağına gömüp
Kerbela işkencesini yüreğinde tadan tenim
uzakta yaşayan kayıp efsane gülünü
Yusuf yüzlü kuyudan çıkaran benim

gül yetiştiren eller gün gelir yırtar sırları
ateş çemberine kondurur en ulvi burçları
Aslı ve Kerem yine besler derya suları
muhabbetim sana açık sözlü gönüldür
kaderime giriftar yazar kalemim sevda
--
geceme güneş ey güzel güzümü gül eyle
son deminde ömrümü vuslatınla bal eyle

İlkay Coşkun
15.03.2005