Leyla Şiiri - Mahmut Semen

LEYLA

Çeşme başında Timler
Karı-kıza laf söyler
Suya giden kadınlar
Kovaları boş döner.

Bunu duyan dedemiz
Biz hala ölmemişiz
Gözlüklerini taktı
Köy çeşmesine baktı.

Görüntüler yaklaştı.
Dede acayip şaştı.
Göğsünde madalyası
Atatürk hatırası

“Bunlar işgal güçleri
Davranışlarından belli
Öyle Saç, Bıyık, Sakal
Mehmetçik’te olamaz”

Haykırdı bizim dede
Kahpe işgalci güçler
Yetmedi mi size
O verdiğimiz dersler

İrkildi özel timler
Uzandılar tam siper
Dede bir-iki sıktı
Birini yere yıktı

Dedeye kilitlendi
Tüm namlu ve silahlar
O yöne kurşun yağdı
Köyde sanki savaş var

Eve doğru anonslar
Son bir kere yapıldı
Silahları bırakın
Teslim olmaya bakın

Ne bir ses seda geldi
Nede ateş açıldı.
Ve son karar verildi
Artık bu evi yakın

Kapıdan pencereden
Fışkırıyor alevler
Hala kalkmamış timler
Yatıyorlar tam siper

Kapıdan az ötede
Yere yığılmış dede
Gazi artık bir şehit
O al kanlar içinde

Alevlerle beraber
İçerden dışarıya
Elinde tahta bebek
Bir kız çıktı avluya

Sabah yapmıştı bunu
Pamuk çöpünden dede
Doğum günüdür diye
Leyla’ya tek hediye

Beş yaşına basmıştı,
Leyla OHAL bölgede

Baktı- baktı dedeye
Birden eğildi yere
Aldı madalyasını
Ve adımlar geriye

Alevlere yaklaştı.
Özel tim fenalaştı.
“Sakın o eve girme
Ben ne derim kendime? ”

Bıraktı dışarıya
Tahtadan bebeğini
Ateşe adım attı
Yakıverdi kendini

Bir asker şehit(!) oldu.
Bir Terörist(!) vuruldu.
Akşam bültenlerinde
Halka böyle duyruldu

Gönüllerde yer etti.
Her kes sıkça bahsetti
“Özgürlük Ateşini
Onlara tercih etti”

Tarihe geçti artık
Beş yaşında Leyla’mız
“Zulme karşı ateşi,
Tercih eden küçük kız”