Leyla Şiiri - Merve Ceylan

Çıplak kalan bir bedenin titremesine benzer Leyla.
Ürkek, masum ve cesur.
'Soyun! ' demişler, düşünmeden soyunmuş.
'Sorun! ' demişler, sorun olmuş.
Yanmış, bitmiş, kül olmamış.

Yerden yere savrulan sonbahar yaprağıdır Leyla.
Düşer, coşar ve solar.
'Yırtıl! ' demişler, o kopmuş dalından.
'Kaykıl! ' demişler, kaymış kılından.
Güler, buruşur ve bakar.

Perşembenin cumaya bağlanmasına yardımcıdır Leyla.
Mübarek, kutsal ve sayısal.
'Bölün! ' demişler, çoğalmış inadına.
'Volüm! ' demişler, kısılmış avazına.
Geçer, gider ve gelir.

Fatih'e boğazlama dalan bir intihar süsüdür Leyla.
Atlamış, çakılmış ve salmış.
'Bat! ' demişler, su yüzünde kalmış.
'Yat! ' demişler, eşeysiz salınmış.
Yüzer, üzer ve ezer.

Kırmızı sonrası yanan yeşil ışıktır Leyla.
Bekler, genel ve geçer.
'Yan! ' demişler, sarılık geçirmiş.
'Zan! ' demişler, altında kalmış.
Parlar, söner ve döner.

Yatakla büzüşen yorganın kirliğindedir Leyla.
Cenabet, nedamet ve gudubet.
'Ver! ' demişler, satmış ruhunu.
'Ser! ' demişler, sere sere serpeleşmiş.
Alır, kalır ve sarılır.

Erkekleşen bedenin son demidir Leyla.
Sevgili, sövgülü ve övgülü.
'Sus! ' demiş eri, pusmuş elleri.
'Kus! ' demiş diğeri, kuşmuş artık sözleri.
Uçar, bakar ve yatar.

Meleğin ağıdına meze olmuştur artık Leyla.
Modern, çağdaş ve gerici.
'Gel! ' demiş meleği, boyun eğmiş.
'Git! ' demiş diğeri, oyun bitmiş.
Yürür, görür ve ölür.

Leyla, bir bülbülün son ötüşüdür.

08dört10 | 20:55
Mercey.