Leylâ Şiiri - Doğukan Özdemir

Sana nasıl anlatsam bilmem
İçimde yanan alevi
Her düşen korda ismin heceleniyor Leylâ
Ellerimde sakladığım beyaz sayfalarda
Kalemim senin ismini yazıyor Leylâ
Dağların tepelerinde esen soğuk esintiler
Karşılıyor bugün yalnızlığımla beni
Sen üşümek nedir bilmezsin, bilirim
Tenin soğuğa alışmasın Leylâ
Yollar nereye gider böyle, bilmem
Ama seni bulmak için yürürüm Leylâ
Kaybolsam da bu yolda, ehemmiyeti yok
Ben, seni arıyorum Leylâ...
Çılgınlar misali aşıyor bedenim zorlukları
Ama daha ne kadar dayanır ki...
Zorluklarla yine baş ederim de Leylâ
Bulduğum zaman kaybetmeyi göze alamam seni
Saklı masallarda geçiyordu ismin
İlk o gün seninle karşılaştım Leylâ
Heceledim ismini; elimle, dilimle
Ve ömür boyu kaldı hatrımda...
Sen, aşık olmayı bilir misin Leylâ?
Geceleri gözlerine uyku girmez,
Sadece sevdiğini düşünürsün
Yalnız onu düşlersin rüyalarında...
İşte, işte ben öyleyim Leylâ...
Susuz kaldım, aç kaldım
Ama seni hiç bırakmadım
Hep seninle yaşadım, sen bilmeden
Seninle var oldum dünyada...
Ama bunlardan senin haberin yok Leylâ
Çünkü aşkı doruklarında yaşıyorum ben
Haberin olsaydı aşk olmazdı ki bu
Yoksa, aşk olduğu için mi yalnızım Leylâ?