Mevzu Leyla Şiiri - Yıldırım Uzun

Dizlerimdeki derman şahit olsun ki
Kendimde değildim
Sende olduğum kadar Leylâ

Dudaklarındaki hüzne gömüp serçe parmağımı
Bir mevsim tükettim, gözyaşlarını anlatacak bir teşbih uğruna
Hatada teşbih vardır
Ki gözyaşların Karun’ un hazinesinden evladır

Kadehdeki lâl kadar kifayetli değil bildiğim lisanlar
Ve hiçbir alfabe yetişmiyor imdadıma
Ölü bir kahraman mıydım
Tedavülden kalkmış bu masalda

Bir tespihle çekiyorum makus talihimi
Sığmıyorsun otuz üç zeytin tanesine
Suretin kaplıyor leyl-ü nehar gözlerimi
Konakladığım hanlarda
Zikrine erdiğim dergahlarda

Sen Leylâ mısın bilmem
Ben artık bildiğin Kays değilim Leylâ

Hamza’ nın kalbine saplanan mızrak gibi
Sol yanıma sapladım gözlerini

Sol yanımdan gör beni

Ben sana değil
Çöllerde gezinirken yırtılan çarığıma, gördüğüm seraba
Şemin yaktığı pervaneye, ateşi söndüren suya
Yusuf’ un atıldığı kuyuya aşıktım

Ben sana değil
Toprağa paralel bir yaşam uğruna
Değil namerde, merde muhtaç olmasın diye Havva
Onmaz sancılarıma aşıktım

Ağuyu ayrı tutmadığımdan beri şerbetten
Mecnun dediler bana
Ruhum cehennemdi, dilim alev alevdi
Dudaklarımda zebaniler nöbetteydi

Biliyorum
Sen de leyl değilsin bana
Ben mecnun muyum Leylâ
Derisi yüzülen Nesimi gibi
İliklerime işledim hakikatimi

Şah damarımdan kes beni

Bil ki
Yağmura ekmek banan, yaraya tuz basan biçareydim
Karıncaya su içirten adem, buğular içinde demdim
Her güne alfabemin bir harfi katledilmiş cinayettim
Gün yüzü görmedim yüzümü görmediğinden beri gün
Ve seni sevmek oldu lanetim

Bil ki
Kanı şırıngalarca çekilmiş bir posa içinde gömüldüm
Geride pejmürde bir mecnun ve beyhude bir aşk kaldı
Oysa
Gelecekse gönülden gelsin demiştim
Yâr da, yara da

Zurnada peşrev olmaz, ne çıkarsa bahtına
Her şarkıda kederli, içli bir peşrevim Leylâ

Yedi Ululardan Pir Sultan gibi
Geniş bir sofaya serdim kilimimi

Bam teliyle çal beni