Ley-l İle Uçurum Konuşmaları

Gidiyorum.

Senin için, seninle gidiyorum.
Kal deyip kalmak istiyorum, daha tren kalkmamışken
Yolları tanıyıp, uzak sürgünler şehrine belki
Susarak git dedin, uzaklara giden yolcu garında.
Sevmek, gitmek ve kalmaktı belki de aşk
Kimse anlamamış kimse sevmemişti bizi
Bize kalan eski bir aşkı hatırlamaktı
Her yollara düştüğümüzde,
Yeni hayatlara yelken açarken,
Sayfalar temiz değildi ki
Birini tanıyıp birine aşkı yaşatmak.

Biz yani ikimiz yaşabilir miyiz sanıyorsun
Beraber olmadan bu hayatı?
Mesela her gün şafakta kuşlarla konuştuğumuzu,
Gülleri, çimen kokusu,
Sarhoşluğumuzu anımsa.
Parklardaki sevgisiz çiçekleri sonra,
Esmer yürekli boyacı çocukları kucakladığımız düşün
Düşün ki ne yetim kalsın o çocuklar
Ne de aynada güzelliğin solsun ley-l.

Ley-l ben seni seviyorum.

Biten bir aşk değil bu
Daha yaşanmamış bir aşk öyküsüdür
Biten bir aşk
Ölümle hayatın kavgasıdır derdin
Bense hep ölümün kazanmasıdır derdim
Sanıyorum ikimizde ölümün uçurumundayız
Bir söz
Bir kelime
Bizi itebilir uçurumdan baş üstü aşağıya
Dur orda ley-l.
Ben çoktan durmuşum kıyısında ölümün.
Sana kelimelerden ormanlar yapayım
Şarkımızı söyleyeyim sana
Ama sen dinle, ağlamaklıdır sesim, seni döndürebilirim.
Gözlerim sende durdu
Bir söz
Bir kelime bekliyorum
Sanki dilimin ucunda da durmuş.

Trenler, raylar, gar hüzün verir insana
Bırak da yamacında kalayım
Bak güneş de kavuşuyor birilerine
Rengini tutuyorum tutunduğum uçurumun kıyısında
Elini diğer elime ver
Bir de sana tutunayım.

Çocuklarımızı,
Daha doğmamış çocuklarımızı düşün.
Kendi dilinden verdiğin isimlerini düşün
Sen gidersen
Kimliksiz kalır sana benzeyen çocukların
Sen gidersen
Bendeki bu deniz ülkesi çoraklaşır.

Ley-l ben seni seviyorum.