Levi Garâ Şiiri - Özdemir Aydın 2

Düştüm.!!
Benimkisi buruk öykü...
Kanat çırpmayı öğrenmeden kuşlarım göçe zorlandı...
Cennetimi, çocukluğumda yaktılar,
Gözlerimin önünde, avuçlarımın içinde...
Ben hep rüzgârın sesiyle avundum.
Kaçtım, kendimden, çiçeklerden,
Bahara küstüm...

Düştüm !!
Islak kaldırımları süsleyen turuncu yapraklarım,
Yalancı baharlara bürünmüş kışlarım,
Bir köşeye itilmiş silik bir lev-i garâyım...
Düştüm ateşe, aman diledim...
Düştüm ateşe, suyu aradım...
Düştüm ateşe, sabahı aradım..
Henüz gökten merhamet yağmazken...

Düştüm !!
İman tahtam darağacına yaslıyken, merhametim çarmıha gerildi,
Bir ölünün tövbesi kadar bile değilim...

Benimkisi yarım öykü...
Dalları kırılmış ağaç, ve derin bir deniz...
Renklerim alabildiğine koyu, alabildiğine sessiz...
Hani şu gökyüzüde olmasa kendi içimde kaybolurum,
Öyle dehşet, öyle davalı, öyle kavgalıyım...

Düştüm !!
Bir köşeye itilmiş lev-i garâyım,
Bir ölünün tövbesi kadar bile değilim...