Leopar İle Serçeler Şiiri - Haluk Şan Di ...

Bir leopar yaşarmış ormanda…
Çok can yakmış yaşamı boyu,
Karın tokluğu dâvasına…
Bir gün dolaşırken aylakça,
Bakmış çalıların üstünde serçe yuvası,
Yavrular bağrışmakta…
Anne serçe çaresizmiş,
Engel olamıyormuş,
Çatal dili dışarıda,
Sürünerek gelen yılanı…
Leopar bu,
Nasibini kaçırır mı?
Kuyruğunu tutup,silkelemiş yılanı,
Kırıvermiş boynunu…
Sonra çökmüş sofranın başına…
Yavrulara acımış birden:
“Yahu…” demiş,
“Şu âhir ömrümde bir sevap işleyeyim,
Kocadık,lâzım olur öte dünyada…”
Dişlemiş kenarından yuvayı,
Tırmanmış ağaca,
Koymuş en yüksek dalına…
Anne serçe sevinç içinde konuşmuş:
“Gün olur faydam dokunur sana…”
Leopar dalga geçmiş:
“Senin bana ne yararın olacak?
Şükret iyi ânıma geldin,
Bir daha çıkmayasın karşıma…”

Gel zaman,git zaman,sağda solda gezinirken,
İnce,uzun,zehirli bir diken batmış,
Leoparın ayağına…
Can acısından,yeri göğü inletmiş…
İncecik dikeni çıkarmaya,
Ne dişi,ne pençesi yetmiş…
Derken serçeler toplaşıvermiş başına,
Çıkarmışlar dikeni incecik gagalarıyla…
Anne serçe demiş ki:
“Küçük de olsak,
İşe yarayacağımız yer olur,unutma…”
Leopar hatırlamış serçeleri:
“Hey kurban olduğum Allah’ım…” demiş,
“Bir diken yetti canıma,
Bir serçe çâre oldu yarama…
İyilik nasıl bir meziyetmiş ki,
Hayâtımda bir tek kez işledim,
Tez devâ olup,döndü bana…”

15.10.1994