Gündüzler, öyle bir yırtılır ki
yamar dururduk geceleri
Düşleri çelimsiz ipleri kopuk
bir hüzün yongasıydı çocukluk
Delik deşikti hayatın cepleri
Bir avuç şairdik
bu kent düştü ömrümüze
Büyüdük...bir yangın büyümesi
Güllerle sevişmesini öğretmediler bize
Kelepçeli imgelerle s a v r u l d u k
Silen sildi ellerindeki isi
hoyratça basıp meydanların yüreğine
Soyunup ten kokulu yağmur gömleğini
Hırçın huzursuz aşk gibi asi
böyle bir rüzgârla yaşanmaz diye
Ne söyler şimdi erken bir güz lekesi
Nerden uçar göğe kırgın üveyik
Övünen övünsün gurbetiyle
Sorgusuz sualsiz ikrar bizimdir
Aynı yaranın izleridir çoğu dize
Bir avuç şairdik
bu kent düştü ömrümüze
Büyüdük... bir yangın büyümesi
Güllerle sevişmesini nerden bilirdik
Hızlı adımlarla geldik küldensöze
Kı-
rıp
sesimizi
bekledik
(Kıyı Dergisi / Ağustos 2001)
Ahmet GünbaşKayıt Tarihi : 16.10.2011 19:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ayrıldık bak apansız, lanetlendi ortalık.
Yıllar önce okuduğum bir şiiriniz olması gerek. Çok hoşuma gitmişti bu sözler. onlarca yıl geçti unutamadım. saygılar hocam.
sen ümmet tarafımısın yoksa halk tarafı mı..?
bırak bu şeşi beş gezdirmeleri..
dün Osman dedi..hepimiz yüzde yüzüz..en az kaşınan en az uyuz mu?
TÜM YORUMLAR (33)