Lefkoşa Ağlıyordu

Ve cinnet vakitleri düşer içime gamla
Gönül evime kanlar akarken damla damla
Yalnızlık gelir çöker ruhuma ilk akşamla
Gece ile birlikte Lefkoşa ağlıyordu

İçimden akıp gitti bu şehir parça parça
Kırıldı suretimi yansıtan sırlı sırça
Mutluluğun resmini çizmedi hiç bir fırça
Denediğim her renkte Lefkoşa ağlıyordu

Gezdiğim cadde sokak yabancı ürkek garip
Karışık duygularla yüreğim çok mûzdârip
Düşünceler beynimde uzayıp giden bir ip
Sallandığı direkte Lefkoşa ağlıyordu

İçimden gelen ses der bu şehirden hemen kaç
Gurbet seni bitirir sonra kâr etmez ilaç
Günlerce susuz kaldım ve bir o kadar da aç
Isırdığım ekmekte Lefkoşa ağlıyordu

Yılanın dişinde ki öldürücü o zehir
Damarıma verilse olsa koca bir nehir
Yine de öldüremez beni bu yarım şehir
Geçmiş ve gelecekte Lefkoşa ağlıyordu

Soracak olursanız böyledir arz-ı halim
Geziniyor delice çığlık atan hayalim
Sinemde dönüp duran ağrılarım çok zalim
Et sinir ve kemikte Lefkoşa ağlıyordu

İnce kız söyledin ya bana acı sözleri
Yaktığın o ateşin sönmez artık közleri
Aklımdan hiç gitmeyen Asena’nın gözleri
Küçük narin yürekte Lefkoşa ağlıyordu

Ortaköy beş numara dokuzuncu sokak
Hatıralarda kaldı acılar bırakarak
Karım kızım her şeyim mutluluğum çok ırak
Hayalde ve gerçekte Lefkoşa ağlıyordu

(21.02.2004/Maraş)