Leb-i Derya Şiiri - Barış Korkmaz

Leyl vakti katresin derya kıyısında.
Şebiyelda da bir olan bilir bizi...
Gökyüzünde, semada ne ararsın üryan?
Eşk'ler akıtıp, nara düşüren bilir bizi...
Bakarsın amma göremezsin elindeki ile burhan,
Bahr yanında katre değil, umman olan anlar bizi...
Ne arar isen;sen seni, sende ara.
Fih-i ma fihtir bu yad elde değil...
Can içre can olan görür, ebrde değil,
Kesrette divane kalan değil, aşıkı sadık olagör.
Vahdette viran olan tanır bizi...
Cuda-i cennet rayihasından mahrum kalan anlar bizi...
Şadan, nadan olanlar bizardır bize,
Nihan içinde maşuk yardır gönlümüze...
Firakın oduna yakmışlar ciğerimizi lime lime,
Bsğrımızdaki köz, dar gelmiş sığmamış bu bedene.
Dert bize hasta olmuş, biz derde müptela,
Şifayı, dermanı, vuslatı;tek sende bilen, bilir bizi...
Mihneti merhem edip sarmışlar yaramıza
Bir yudum su diye ateş sunmuşlar badeynen,
İçtikçe yanan,yandıkça kül olan.
Gözleri senden gayriya kör olan görür bizi...
Sözün fazlası fesat doğururmuş garib gönül,
Şu fani dünyanın inkar saltanatında sarhoş olan ne bilir.
Bezm-i elestte ikrarı olan bilir,
Bilmeyende;kendi bilir, bizi...