Le Yâre Şiiri - Uğur Can Kaya

bir rüyada görmüştüm seni
havada mermiler uçarken-di
kol ve bacak parçaları içinde
gülümsüyordun, gülümsüyordun öyle

yanaşmak istedim sana, bir adım
sanki bir an dünya hızlandı, iki adım
tanrım tutamıyorum sanki, üç adım
kalbim hızlandı bu sefer, yirmi sekiz adım

yüzün belirgindi, kocaman gözlerinden
bakıp duruyordun korkuyla karışık
düşman değildim ama bir vasıf için
“düşmanımsın” demen için, bunun için olabilirdim

ürkek bir adım attın geriye doğru, bir adım
sanki bir an kendimi kaybediyordum, iki adım
tanrım onu tutamıyorum, biliyorum, üç adım
kalbim duracak gibi bu sefer, yirmi sekiz adım

iyiden iyiye uzaksın şimdi ve belki hiçsin
uçup giden kuştan, akııp giden sudan
senden veya benden belki de bizden
düşman olmak pahasınayken, uzaktasın şimdi

bir mermi çıktı tüfekten, usul usul yaklaştı sana
yemin ederim benim gibi değildi
usul usul yaklaşıp deldi sol göğsünü ve
et parçalarını aşarak, birkaç damla kanı yardı
şimdi kalbine saplandı

göz gözeydik, fark edebiliyor musun
bunu hissedebiliyor musun, gerçekten

oysaki yâre, kalbine ben saplanmak istemiştim
delicesine, yemin ederim ki delicesine
hem insan ne zaman ölecek belli mi
değil, olmadığı için ben öldürmek isterdim seni

şimdi bir yabancı merminin yaladığı göğsün
bensiz, cansız izlediğin gökyüzü'n
anlamsız birçok şeye sebep olan bu olaylar
uzaklaşmanı değil, yok olmanı istemiş gibi

değil mi yâre?

değil mi güneşin yüzümüze vuruşu
küçük bir kızın saçındaki taçtaki papatyalar
değil mi senin bütünleşeceğin toprağın soğukluğu
değil mi düşmanın bile olamadan bu kayboluşun
..
sonu gelmez bazı şeylerin,
sonu gelmediği için bitmez bunun gibi

sonu gelmesini istemezsin bazen
sonu gelirken usul usul olur bu karmaşalar

bitmedi belki
sonu gelmedi belki

gelmeyecek belki
gelmemeli belki de

senin gibi

kalakalmışlığım gibi

olmayan, bizim gibi