Le Can Şiiri - Bülent Baysal

*** LE CAN ***

Le can
Sen mi benden gidiyordun
Ben mi senden
Göz yaşlarıma düşüyordu özlem
Sarıyordu dört yanımı hasret kokusu
Geceye düğüm atıyordum
Dar ağaçları çatıyordum, üşüyordum
Yaftamı sen takıyordun
Celladım olup, kürsüme sen vuruyordun

Lal oluyordum
Yanıp kül oluyordum
Ve o küllerden yeniden doğuyordum
Hasret rüzğarlarında şarabi şafaklara savruluyordum
Gamzende bir gülüşü gözlerken
İmbiklerden dert süzüyordum dirhem, dirhem
Kayalara çarpıp köpürürken hırçın dalğalar
Birşeyler kopup gidiyordu içerimden
Gecenin çitlerine takılı kalıyordum
Karanın en zulasına sürgün yiyordum
Çiselerken imbat yağmurları
Ters kelepçeler vuruluyordu
Faili meçhullerde çileydi feryat
Susuz kalmış filizler gibi, yapraklarımı dökerken
Bu aşkın kim bilir neresine takılı kalmıştı şu yürek

Sen gittim sanıyordun
Araftayım le can
Yakan, eriten, kavuran
Canı canda kaybedişime
Sebebim sen oluyordun
İlk defa, belkide ilk defa
Yokluğuma kahrediyordum
En çok yalnız kaldığım anlarda çoğalıyordum
Sulu sepken gözlerde
Ahmak ıslatan yağmurların
Issız kaldırımlarında kayboluyordum...

Bülent Baysal