Napoli’de rastladım Halldór Laxness’e. Tuhafıma gitti,
çünkü aynı yılın ilkbaharında ölmüştü. Hoşnutlukla
gülümsüyordu yeni kırpılmış bıyıkları altında ve hızla
geçip gitti geniş salonu, Garibaldi Meydanı yakınlarında
beyaz masa örtülü gösterişsiz bir lokantada.
Sağlıklı görünüyordu, açık renk pantolon
ve damalı tüvit ceket giymişti, tıpkı ellilerde İzlanda’dan
gelen fotoğraflardaki gibi. Bir kadın ve bir erkeğin oturduğu
bir masaya oturdu, ve canla başla İtalyanca konuştu üçü
birbiriyle, garson şarap ve değişik yemekler
sunarken onlara; öncelikle makarna,
sonra balık, ekmek ve salata.
Halldór Laxness büyük bir iştahla yedi,
kesik kesik güldü ve memnundu konuşmaya katılmaktan.
Sevindirdi beni, bunadığını duymuştum,
ve üstelik ölmüştü bir de.
Yemek faslı bitmeye yakın, yanına gidip
selâm vermek istedim kendisine, kendisini sağlıklı ve dinç gördüğüm için
ne denli sevindiğimi anlatmak istedim. Fakat sözcükleri bulamadım,
ve belki de tanınmış olmaktan pek de hoşnut kalmayacaktı
burada, bu yabancı ülkede, ölümünden sonra.
Konuşmayı can kulağımla dinledim bunun yerine,
ve birden tam anlamıyla açık seçik bir beyanat duymak
mümkün oldu: “İnsanların Tanrısı değişik büyüklüklerdedir,
tıpkı kendileri gibi”, dedi Laxness. “Küçük insanların
küçük tanrıları vardır, ve cimriler boş yere ararlar
Tanrı’yı mikroskopla”. Yürekten güldü.
En sonunda kalktı masadan o iki İtalyan.
Kitap büyüklüğünde bir paket uzatıp Halldór Laxness’e
verirken onu, küçük bir konuşma yaptı kadın,
Büyük bir özenle açtı paketi.
Paketteki bir çift siyah çoraptı, belki ipekti.
Halldór Laxness çok duygulandı, doldu gözleri,
ve buğulu latif bir sesle bir şeyler söyledi. Tek tek sözcükleri
ayrımsayamadım, fakat hoş bir İtalyanca konuşuyordu,
ve anladığım kadarıyla şöyle dedi: ”Sağ olun,
Güzel Armağanlar bunlar. Ve üstelik bugün
benim doğum günüm de değil! ”
(”Element”ten, 2004)
Niels Hav (d.1949, Danimarka)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 10.6.2009 22:22:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Laxness i Napoli af Niels Hav I Napoli traf jeg Halldór Laxness. Det undrede mig, fordi han var død samme forår. Han smilede velfornøjet under sin nystudsede moustache og gik raskt gennem det rummelige lokale, en prunkløs restaurant med hvide duge tæt ved piazza Garibaldi. Han så sund ud, klædt i lyse bukser og en ternet tweedjakke, ligesom på fotografierne fra Island i halvtredserne. Ved et bord med en kvinde og en mand satte han sig, og de tre talte livligt med hinanden på italiensk, mens tjeneren serverede vin og forskellige retter for dem; først pasta, så fisk, brød og salat. Halldór Laxness spiste med god appetit, han lo gnæggende og var godt med i samtalen. Det glædede mig, jeg havde hørt han var blevet senil, og desuden var han død. Da måltidet var ved at være forbi, havde jeg lyst til at gå over og hilse på ham, fortælle hvor glad jeg var for at se ham sund og rask. Men jeg savnede ord, og måske ville han ikke bryde sig om at blive genkendt her i det fremmede, nu efter sin død. I stedet lyttede jeg intenst til samtalen, og pludselig lykkedes det at opfange en fuldstændig klar replik: 'Menneskenes Gud er af forskellig storhed, ligesom de selv er', sagde Laxness. 'Små mennesker har små guder, og de smålige leder forgæves efter Ham med mikroskop.' Han lo hjerteligt. Til slut rejste de to italienere sig fra bordet. Kvinden holdt en lille tale, mens hun tog en pakke frem, på størrelse med en bog og gav den til Halldór Laxness. Han åbnede pakken med stor forsigtighed. Det viste sig at være et par sorte sokker, måske silke. Halldór Laxness blev meget rørt, han fik tårer i øjnene, og sagde noget med blid sløret stemme. Jeg kunne ikke skelne de enkelte ord, men han talte smukt italiensk, og jeg forstod det sådan at han sagde: 'Tak skal I have, det var Gode Gaver. Og så er det ikke engang min fødselsdag! ' (fra ”Grundstof”, 2004)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!