Lavabo Şiiri - Zihni Öztürk

Tıkanmış deliklerim, sayısını unuttum
Geçmiyor temiz sular götürsünler bedenimi
İnan diye söz verdiklerin eski tv dizisi çıktılar
Başrollerde hep yalan dediklerin

Kıprdamadan bir durabilsem
Kamufle olabilsem yıllara
Perdeler hep kapalı, korku dolu kışlara
Bilindik tükenişler, ömür satan gölgeler
Hep peşimizdeler, bi de sen gelsen
Lavabolar taşıyor bana bir el versen

Koltukların kolçakları gizli yuvamdı
Sıcacık kollar beni hep sarardı
Taşmış lavabolar gizliden ağladı
Eskiciler aldı beni ekmek ver diye
Kanımda bile yoksun ki
Lavabo tıkanmış nafile
Akmamış, taşmış uçsuz bucaksız sahile

(İstanbul-2006)