Lâra'nın Gözlerinde Matem Kuşları

Son tren, son otobüs...
Güneşin sırtında çömez ellerim
Ve Lâra'nın gülüşlerindeki kavis...
Son vagon, son koltuk...
Lâra'nın gözlerinde matem kuşları
Lâra uzak uzak bir yorgun deniz
Dudakları ıslık ıslığa ve yalnız
Lâra 'nın elleri el olmaya yüz
Tez kırılır, çabuk incinir...
Lâra, hissetmeyene kış
Hissetmeye başlayınca
Kederden açılıyor her söz
Lâra'nın gözlerinde matem kuşları
Kazanmıştır her savaşı
Lâkin âşktan yaralı
Lâra'nın birazı Leylâ 'dır, birazı Aslı
Lâra en çoğu Şirin...
Kazılmıştır kalbi,
Ki bu yüzden darma-dağındır.
Lâra, saza çalınmış söz,
Bir kum tanesinde bin çöl bulana özdür...
Falların sonundaki "O" yaprak Lâra...
Son ölüm, son âşk...
Ve Lâra'nın gözlerinde matem kuşları...