Lanetli Kâbuslardan Huzurlu Düşlere

Daha gözümü açmamışken rüyalarımda sonsuz bir döngüyle dipsiz kuyulara düşerdim. Kurtuluş yoktu. Uyanamazdım. Uyanınca tir tir titreyip korkar, korkudan yine uyurdum. Uyuyunca yine aynı kâbusu görürdüm. Sonu yoktu. Bitmez tükenmez bir girdapta mahsur gibiydim. Çırpınamıyor, nefes alamıyor, ölemiyordum.

Sonra bir bayram günü gökkuşağı gözlerine kenetlendi gözlerim. O tılsımlı bakışlarını gördüğüm an, kâbuslarımın sonu, huzurlu düşlerimin başlangıcı oldu. O günden beri midemde kelebekler uçuşuyor. O günden beri bahtiyarım.