Günün ilk dakikalarında kırdığın kalbimi teskin etmek öyle umduğun kadar kolay olmadı; bu kez haydutu göğsüme alıp saatlerce sızlayan yanlarımın sesini dinledim gecenin zifir karanlığında.
Sana kolaydı; gidiyorum diyip gitmek ve bir daha gelmeyecekmişçesine çarpmak kapıları.tanıdığım yanlarınla sevdalınım ben unuttuğun bir ayrıntıdır, böylesi umarsız olduğunu bilmeyişim …
Gün ortası saçma sapan bir açıklamanın arkasına sığınıp eli kolu bağlı bırakmak ta ancak senin planların dahilinde anlam bulur bu şehirde…
Yine sayfalar dolusu sitemi dayayacakken kapına “vardır bir bildiği” diyip büzülüp kaldığım gerçeğiyle vur kafanı duvarlara! Çünkü sen, hiçliğin penceresine merdiven dayamış bir serseri olmanın eşiğinde kıvranmaktasın nazarımda. Söyleyeceğin hangi söz ve kuracağın hangi cümle beni bu yakarışlardan alıkoyar bilinmez, yorgunluğumu ispata şahit tutuyorum yastığımı yorganımı..
Her şeye göğüs gerdim,kanat çırpmanım uçmaya niyetlenmedim bile! Bu kadar nankör olman için neyi vaad ettiler sana? Söyle nerdesin şu an? bu suskunluğun ardından kimin adının harflerini dizecek hayat benim önüme? Hep mi sen haklısın hep mi ben boyun eğip kandırmalıyım kendimi? olanlara kader diyorlar sen kendini kadersiz diye tanıtıyorsun elaleme!
Geç..artık çok geç..kalem tutan ellerim bir veda mektubunun ilk cümlesini arıyor bembeyaz sayfalarda; noktalı virgülün ardına dizilecek cümleler biriktiriyorsun kapımda, hepsi kayıtlara geçiyor farkında değilsin!
Söyleyemedim dilimin ucundaydı oysa…doğduğun güne lanet mi okumalıydım beni sayman için? Bir tekme de ben mi savurmalıydım en çocuk yanına?
Tamamını Oku
