Laminant Şiiri - Zer Duhi

gülümsedi duvar –
yani yalnızlığa bir kaplama çekilmiş
çünkü gerçek duvar küf tutmuştu
ve sen bilirdin bunu
yine de baktın o güzel cilaya
ve “burada kalırım” dedin.

ben mi?
laminant gibi döşenmiş kelimelerle
yürüyordum üstüme bastığın her yerin
sıcak görünüyordum, ama
soğukta içim donuyordu
çünkü ben –
hiçbir zaman ahşap değildim.

senin için döşendi her şey
çay bardaklarını koydun hayallerimin üstüne
bir çocuk gibi yürüdün çizgilerime
ama bir kez olsun durup
"altında ne var" demedin.

biliyor musun?
sahte parıltılar yorar insanı
çünkü sürekli ışığı yansıtmak zorundasın
içinden değil, dışından
göstererek yaşarsın kendini.

ve ben,
bir evin salonunda unutulmuş
laminant bir yalnızlıktım –
altımda kalmıştı
gerçek olan ne varsa
biri söküp baksa
çürük anılar, çatlamış çocukluklar
ağzı sıkı travmalarla dolu
bir kalp görecekti belki de.

ama kimse sökmez
kimse altına bakmaz
güzel görünen şeyin
acısını merak etmez çünkü kimse.