I
Ney’e nefes olunca gözleri buğulu neyzen
Dönmeye başladı yorgun semazen
Ve takvimlerden haber geldi
Kor düştü bir avuç küle
Bir tebessüm oynattı yerinden
Kemik saplı bıçağı
Kabuk düştü yaranın üzerinden
Yusuf’un kanı birikti düştüğü kuyuda
Rüzgâr savurdu yine çölün ötelerine
Kays’ın ayak izlerini
Ferhat’ın kazması bir defa daha vurdu
Dağın göğsüne göğsüne
Bir tebessüme gizlendi –aşina- ses
İki tel saç savruldu ufuk çizgisine
Akıl gitti…
II
Yamandı o ateşe baş koymak
Yanmaktı… Pervane olmaktı
Kaçak iğde ağacının kokusunu getirecekti rüzgâr
Fesleğen nefesi getirecekti avuçlarıma
Beklemek yamandı
“Elif”le “ye” arasındaydı hayat
Ve ben “lâmelif”te bekliyordum
Aynaların sırrına sır katmaktı ölüm
Ölüm beklemenin ikiz kardeşiydi
Yamandı lâmelif…
_/__
İşte yüreğinin gösterdiği yerdeyim
Son menzilin son durağında bekleyen
En son yolcu ben miyim?
Zamanın tükendiği en ölümcül demdeyim
Kimse bilmez ne beklediğimi
Lamelifi de kimse bilmez
Bilmezsin nasıl beklediğimi
Çağırıyor musun beni
Işığında Pervane’yim….
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Saygımla
LAMELİF; arkadaş sağlam bir tesbitte, neden olmasındı ki? ama pervane de iyi.
TÜM YORUMLAR (20)