lâlnihal: istanbul paranoyası

Herkes irişür anda muradına ânınçün
Dergâhları melcei erbabı recâdır. NEDİM

mesele bizim devrime inanıp
inanmadığımızdan çok daha
karmaşıktır albayım.

bu buz bu dolapta ekşir. eski bir yaradır bu.
ve kuraldır sıcak denizlere inmek, bir boğazdan
geçmeyi gerektirecektir efendim.
istanbul, buzun dolabı mı olur dediğimizi
daha dün gibi hatırlamak ne ki?
mesele bu da değil ayrıca.
hadi dövüş benimle.

alınyazısı mı? hiç duymadım.
buz kesiliyor bazı kelimeler
şu boğazın serin sularını geçince.
amacın sıcak denizlere inmekse
bilelim. ama bir gün bir istanbul’da
dağılırsam toplama parçalarımı.

kaç topumuz kaldı levent!
şu kalın surlara bakaraktan öyle
yıkabilir mi dersin şarkın bütün kâhinleri.
büyücüler, simyacılar ve daha niceleri..
emin değilim albayım. denemekten ne çıkmaz hem.
maraz kalmasın içinde bre. gel göreyim seni.

dünya gözüyle görülmüş bir aşktır bu
ve yaşanmamıştır. böyle yazıla deftere..
şimdi sen kalk tâ nerelerden bir topal atın
sekmesi gibi rahvan ve yorulmuş yazıktır.
osmanlı’nın içtiği şurupları toplasan,
eğrelti otunu, süs bitkisini, köknar ve meşe
suyunu ve dahî meyan kökünü. yazıktır.

sade benim içtiklerim o kadar eder n’aber!
bir şehir birkaç insanla birden dövüşür mü
allah aşkına! bacıyanı rum dediğin sevilir
sevilmesine de.. ardı gelmez velâkin..
yoksa balkanlar, hiroşima ve dâhi saraybosna
bu kadarı da fazla ama.
neylersin.

şu kemeri gevşemiş taşı sorsan kaç
kişi bilir tarihini? emin değilim albayım ama
yazıktır. yani asyayı vusta steplerinden buraya
bunun için mi? yaşamayan bilmez albayım!
ben burada bir kız sevdim.
indirin şu haçı! eskimiş zira.
her şey yerinde güzel ve zamanında
beş parmağın beşi bir m’ola!

istanbul dedikleri bir alelâcayip sümbül ve
merkez efe. dar’ülhikmet değil elbet amma
bi de abartmasak.
şu evin kirası bu yıl artmasa ya, bir evim olsa
ne severdim ben bu kızı. sevmek zamanı değil
bre veledi fatihan! emret albayım.
hadi toparlan!

bir gün dağıtırsa beni bu şehir.
hakkım helaldir albayım.