Lalim Şiiri - Hatice Korkmaz

Suskunluğa tek tanık
''Mevcudat''tı.
Her şey
Ufak bir şehadet ile başladı.
Gönlün sükûtu,
Kalp ağrıları...
Ballar akmıyordu artık
o cânım dilden
Orada hazan kaldı
Zavallı lâlim
Bîçâreliklere daldı.

Ne olurdu?
yalnızca bir kez
dökebilseydi dillerini
bârân olup
dudaktan boşanırcasına.
Kimseye minneti kalmazdı.
Hayfı da olmazdı.
Ah lâlim
Bir teşekkürün kupkuru kaldığı yerde
Islak dualarım vardı.
Gözyaşları ile yıkanan,
tertemiz
akardı.

Haykırabilseydi suskunluğunu
Avazı çıktığı kadar
Coşardı
Lâlim,
boynu büküğüm.
Yetimken,
öksüzlüğüm.
Sedası sığmazdı
gökyüzüne.
Yaşım yanında
onunkiler
az kalırdı.
Ve...
Bütün
harfler,
cümleler
toplanıp gelse
lâlimi anlatamazdı
Bir paragrafın dallarına
tutunamazdı.
Ilık rüzgara inat
koşamazdı
Ilık rüzgarlar,
dalgınlığımızdı.
Lâlim!
Senin ve benim
İkimizin...
Aynı noktada düğümlenişimiz
Fırtınadan haberi olmayan,
Ilık rüzgardı.
Böyle bir noktaydı.

Ne olurdu?
Bir kez,
yalnızca bir kez
dökülseydi dudaktan...
Ahh
Lâlim!
Bir teşekkürün kupkuru kaldığı yerde
Islak dualarım vardı
Gözyaşları ile yıkanan,
tertemiz,
ıslak dualar...
En suskun haykırış için akardı.