Laleş II Şiiri - Yıldız Münüklü

Birbirimizin uğultusuyla sarılmış idik
Ah gerçekliğimiz dikenli dilimiz
Alnınızda mor bir dövme
Külden ve anne sütünden
Sesiniz dedi dövmeli kadın
Yırtıyor içimi delicesine

Ölüp ölüp dirildik
Namusumuz ayaklar altında
Size ihtiyar bir çocuk vereceğim
Mimli hayta biraz tansuk
İnanmazsan bak
Sınanmıştır binlerce yıldan beri
Bu kalabalık sonsuzlukta

Nefti bir şehrin külleri arasında
Şiiri çiviyle kazımıştı göğsüne kadın
Göç etti titrek elleriyle
Geçip gitmiş idi adım adım
Sonra bir otobüs kalkardı perondan
Bir şiir çekip giderdi son mısrada
Karanlıkta ağıt söylerdi bir çocuk
Tüm şehir gözlerinden ibaretti
Ey imgelerin Laleşi
İnanmazsan bak
göç diline

eski bir şafakta uyur idik biz
eski bir kadının belleğindeki isimde
yalnızlığı boğmaktan geliyorduk
tutamadığımız o adamın gitmesinde
kuşlar sabah mı ölür akşam mı
inanmazsan bak
hayat durmuş gözlerinde