Kaybetmek hayatımızın bir bölümüydü, birde yaşananların ruhumuza attığı derin çentikler. Her birinde başka anı, başka umut ya da hayal kırıklıklarının bıraktığı izler. Onarmaya çalışıyorduk açılan derin izleri sözcüklerimizle. Farkında değildik, belki de birbirimizin acısını paylaşıyorduk. Ya da acılarımızı acıyla örtüyorduk. Çivi çiviyi söker misali.
Aynada kutsanan aşkın namelerine bıraksak ta kendimizi, sonunda ağlaşan dervişlerin dergâhında oturur bulurduk kendimizi. Okunan şiirlerin harflerinde damla damla erir, name name buhar olup yükselirdik. Mızrabın tele her dokunuşunda yitik zamanların namelerini dillendirirdik. Avutucusu olmayan yüreklerimizin gözlerinden süzülen yaşların selinde boğulurduk.
Çığlıklarımızın ulaştığı isyan perdeleri sonunda aşka aldığımız biletler avuç içlerimizi kanatırken biz hala gelecek olan mutluluk treninin kompartımanlarında sevişmeyi hayal ettik. Umut güneşlerine astığımız bakışlarımızdan hüzün yağmurları dökülürdü ve biz o yağmurlardan ıslanarak çıkardık. Bekleyişin kanlı matemlerinde iç burukluklarının isyanını gömerdik. Düş rengi kızıllıklarda boğulmamak için bir nefes olsun diye hayal penceresini aralardık. İçeri dolan esinti yürek yangınını harlasın diye.
Yorgun bedenlerimiz yalnızlık çölüne düştükten sonra karanlık gölgeler arasında özlemlerimizi kovalamaya başladık. Karşımızdakini acıtmak için en acımasız sözcükleri kullandığımız şiirler aslında kabuk bağlamış olan kendi yaramızı kanatmaktaydı. Aslında yaramızı kanatan, kaybedilmiş zamanların ardında kalan puslu duruş, sessiz sözcükler, yaşanmamış anlardı. Umarsız yüreğimizi harekete geçiren kör bakışların deliciliği olurdu.
Tamamını Oku
