Lâl Şiiri - Yusuf Uyar

Can evim daraldı boğyorlar beni,
Vardığım kapıdan kovyorlar beni,
Ölmediğimi de biliyorlar da,
Teneşire koyup yuyuyorlar beni.

Bazen caddelerde, şaşıyor yolum,
Bazen sararıyor, soluyor gülüm,
Konuştuğumu da, biliyorum da,
Bazen lâl oluyor, ağzımda dilim.

Bazen keresteyim, hızar ağzında,
Bedenim biçseler, duyamıyorum,
Nefes aldığımı, biliyorum da,
Kendimi insandan, sayamıyorum.

Bazen kalbim, huzur dolup taşıyor,
Bazen bu işlere, aklım şaşıyor,
Yerde durduğumu, biliyorum da,
Bedenim havada, arşta yaşıyor.