Lâl Şiiri - Kadir Ünlü

Yıkılan Dünyam,
sanki yeniden kurulur, ya da,
yıllar önce kaybettiği , çok sevdiği
bir oyuncağını,ya da cebinde unuttuğu şekeri bulmuş çocuk gibi sevinirdim,seninle her ayrılık sonrası kavuştuğumuzda.
Hatta , nefes almayı unuturdum,
sana doğru,çarpardım kazara bazı insanlara, telaşla yürürken kaldırımda,özür dilemekten bıkardım insanlardan.
Hiç unutmamam bir gün,bir tatlıcıya çağırmıştın beni yaz günü,gene bir ayrılık sonrası buluşmamızdı,
geldim nefes nefese,kan ter içinde baktım ki,mekân bomboş,esnafın vitrini,tepsileri,
rafları da boş, hani burası tatlıcıydı ?
Anladım ki;
Sana kurulmuş,saat gibi yüreğim,
senden başka tatlı bişey tatmamış dilim, sadece seni görüyordu,
telaşlı bakışıyla, aşk ve heyecanla parlayan gözlerim.
Ve alıp gitmiştim o tatlıcıda ki,
en tatlı şeyi,seni !
ve gene muhteşem olmuştu barışmamız,gene kurulmuştu yıkılan Dünyamız baş başa kalıp sarıldığımıda,sarsılarak.
“ Efsaneydi “bizim her ayrılıp kavuşmamız.
O ayrılışlardan biri sanmıştım son gidişini,neden üstü açık yeşil bir arabaya binmiştin , uzanmış boylu boyunca ,yeşil bir sandıktaydın,herkes ağlıyordu,neden ben susuyordum,tutulmuştu dilim, “Lâl”olmuştum,bu nasıl kasvetli bir gidişti,bu sefer Dünya gerçek mi yıkılıyordu ?
Alışmıştım yıkılıp kurulmasına,yıkılır, yeniden kurulur dedim, bekledim, bekliyorum,bilmem kaç yıl oldu yıkılalı,mahsurum enkazın ortasında ,gene dilim “Lâl” nefes alıyorum ama,çıkmıyor sesim;hani insan susuzluğa üç gün,açlığa bir ay dayanırdı ?
ben neden yaşıyorum, yoksa öldümde,sen Cennet’de, ben Cehennem’de miyim ?
“Yaşadığımı mı sanıyorum”