Lal Şiiri - Mehmet Yasin Sülüten

Kararan yıldızlara inat,
Bembeyaz haykırışlarım vardı.
Geçmişime, bugünüme ve geleceğime.
Yutkunamazdım, boğazımda hevesler...
Serçe kadar sevseydim hayatı,
Bana yeter de artardı.
Azrailin günde beş kere,
Ziyaret ettiğini öğrendiğimde şaşırdım.
Her gün beş defa 'hoş geldin' diyorum etrafa.
Hoş bulduk lafını duymayı bu kadar beklemiyordum.
Dışarıda alafranga insanlar, Alain Delon'lar.
Bense uzamış sakalım, kör gözümle,
İnsan aradım.
Alışık olmadığım eller,
Alışık olmadığım şekilde uzandı ellerime.
Ben kötülük kelimesinin kavramını,
Uzun yıllar çözememiştim.
Kötülük neydi bilmemiştim.
Hepimiz iyi kişilerdik,
Ya da öyle bilirdim.
Değişen bir şey yok.
Hepiniz çok iyisiniz.
Ben ise baştan aşağı kötülük olmuşum.
Penceremde lavantalarım yok artık.
Masum bir çocuk öpücüğü ile yaşamıyorum hayatı.
Öylesine karardım ve kapandım.
Fiyakalı sözler satıp,
Gönül almıyorum.
Basit bir boşvermişlik kaldı üzerimde,
İnsanlıktan kalan.
Kıyamet değilim artık.
Yol kenarında bir taş tanesiyim.
Ne çok isterdim keklik olmayı,
Kanatlanıp uzak diyarlara uçmayı.
İşte gece bitti...
Yine kararıyor gökyüzü.
Ve yine taklaya geldi feryatlarım.
Hiç inkar etmedim,
Evet ben deliyim,
Ve yazdıklarım için özür dilerim.
Yazamadıklarım için kırgınım...